پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
هر کوهدعای بلندی ستو آسمانتا عمیق ترین دره هافرورفته استما به هم می رسیمو یکدیگر رابه جا نمی آوریماتفاقات دیگریمی بایست شایدتادر آیینه ی همهویدا شویمگاهدشوارترین سکوت ها رابر زبان می رانیمتاروشن ترین کلمات رانگفته باشیمو بدین گونهاز شانه های همفرو می افتیمزیرا که ماقله ها ودره های یکدیگریمو خانه هایماندیوارهای گریزند وپنجره های بازگشتآهانسانساده نبودو چه بسیار...
