بــاید که دوبــاره به یادت بنــویسم غزلها را، تــا کم بکنــم از دلِ آشــفته اندوهِ شبها را ! هــر شب به هــوایت پرسه میزنم در دلــم آرام، تــا گم نکــنم در جـانِ خـود ایــن خاطــرههـا را!
