متن غزل عاشقانه

ای بلای جان من، جانم بلا گردان تو
عید قربان آمده، من میشوم قربان تو

سختی عشق تو از صد زخم خنجر خوشتر است
می نهم گردن به عشقت می برم فرمان تو


یا قرارم می شوی یا بی قرارت می شوم
فرق چندانی ندارد جان من یا جان تو...

از حال من نپرس که دیوانه‌تر شدم
از حال و روز تو چه خبر؟ عاقلی هنوز؟

این ماه هم تمام شد اما هلال، نه!
در چشم‌های مه‌زده‌ام کاملی هنوز

بیدار مانده‌ام که تو را مثنوی کنم
آسوده تر بخواب! عزیزدلی هنوز

انگار چشمان قشنگت رنگ دریاست!
در ساحل آرامشش یک دشت رویاست

باز ازنگاهت می نویسم ،مثل دیروز
ابیات چشمانت عجب درگیر معناست

مغرور زیبایم،  غزل جان گیرد از تو
چون آهوانه بودنت روح غزل هاست

پیشم بمان ،هم با دل من عاشقی کن
چون بی تو این خانه غمین وسرد...

تو ای قرار هر شبم‌ که مستم از،سبوی تو
دلم نشسته باز هم خمار گفتگوی تو!

پرانده خواب از سرم، دوباره شور عاشقی
نمی‌خورم به جان تو. قسم ولی به موی تو_

تمام دفترم شده غزل غزل نشانی ات
وچشم واژه ها همه، اسیر جستجوی تو

دراین سکوت شهر شب،...

درآسمان خیالت دوباره
بال زدم
دوباره باغم‌تو دست بر
جدال زدم

شکوفه کرد‌گمانت دوباره
درشب شعر
درآسمان غزل ماه را
مثال زدم

نشان پنجه ی دستم به
روی سرپیداست
چنانکه درغم‌تو روزو ماه و
سال زدم

رقیب،دست به دست توبود
خنده کنان
ومن به جمع رفیقان دم از
ملال زدم

از تو می نویسم ! از تویی که شدی همه وجودم،
ثانیه به ثانیه در فکر توام عشقم،
همیشه هستی در غزل های من، سبزی بهارم تویی ، گرمای تابستان من هستی ، و باز هم پاییز زیبای منی، اما زمستان بی تو سرما را در استخوان وجودم حس می...

ای عشق تو شیرینی چون شهد و عسل برجان

ذاتت همــه زیــبایی ای عــطرِ تو چون ریحان

خندان و غزلخوان شد، دل؛ صبح سـحر با تو

چون بلبلکان خــندان چون قمریکـان رقصان

(غزالِ چشم تو)

ای نگاهِ نافذت بر سینه‌ ها چون تیرها
ابروانت تیزتر، از تیغه ی شمشیرها

تیغ مژگان سیاهت چون خدنگ خونچکان
می‌نشیند بر دل عشاق، همچون تیرها

ماهرویان سمرقندی همه مات رخت
غرق در چشم سیاهت می‌شود کشمیرها

در میان بیشه‌ زار نرگس چشمان تو...
گو کمین کردند...

چشمم به راهِ تو، دلم در اضطراب است
این فاصله یادآور رنج و عذاب است

لحظه به لحظه میشمارم روزها را
در کشور روحم پس از تو انقلاب است

بر آب و آتش میزنم وقتی. نباشی
یک چشم من خون است یک چشمم گلاب است

دور تو میگردم تمام روز...

انگار چشمان قشنگت رنگ دریاست!
در ساحل آرامشش یک دشت رویاست

باز ازنگاهت می نویسم ،مثل دیروز
ابیات چشمانت عجب درگیر معناست

مغرور زیبایم،  غزل جان گیرد از تو
چون آهوانه بودنت روح غزل هاست

پیشم بمان ،هم با دل من عاشقی کن
چون بی تو این خانه غمین وسرد...

لبم از زمزمه نام تو آرام شد و

حرفی از خاطره ها ماند ،

میان نفسم

یاد روزی که به من گفتی عزیز مهربان
ای که همچون ماه تابانی به جان آسمان

گر ندارم در وجودم غیر ممکن‌ها ولی
چون تو در قلبم شدی غافل شدم از این و آن

تو از این شاعر چه می‌خواهی قناری جان بگو
من به بالت می‌دهم یک آسمان بی‌کران...

انتظار تو

دلِ آشفته ام در حصار تو شد
جهانم سراسر دیارِ تو شد
زِ چشمت شراری به جانم فِتاد
که سوزِ دلِ من غبار تو شد
دمی دیدمت عمر معنا گرفت
همه لحظه ها انتظار تو شد
دل از هر چه غیر از تو خالی بُود
خدا شاهدِ این...

دل از تو گفت و زبانم شکوفه باران شد
غبار خستگی ام با نگاهت آسان شد
شب آمد و دل من بیقرار یادت شد
چو ماه در دل شب ، محو نورت حیران شد
به هر نسیم ، تو را می‌سپارم ای رؤیا
که بوی زلف تو در کوچه ها...

ای شعر و غزل ترانه یعنی خود تو مقصود من از زمانه یعنی خود تو
دنبال بهانه بوده‌ام از سر شب صبح و سحر و بهانه یعنی خود تو
من واژه به واژه مست از بوی توام بشکفتن هر جوانه یعنی خود تو
شد روح ترانه از تو جاری به...

اندام تو خوش تراش و شیرین حرکات ریزد ز سر و دوش تو دائم برکات
گیسوی تو مِشکین و ز مُشک اولی‌تر بر چهره‌ی مَه‌وش تو هر دم صلوات
با جرعه‌ای از جام لبت مست شوم پس سکته زنان روم به حال سَکرات
دستم چو بگیری ز طرب زنده شوم...

با تو من سبزترین دهکده یِ چالوسَم
بی تو اما، خَزِه ای در کفِ اقیانوسَم
کامِ این دل نشوی، زرد شَوَم، می پوسم

یک شب آمد نِگَهَم کرد و غَزَل پاشی کرد
دفترِ شعرِ مرا یکسره نقاشی کرد

مثلِ یک شعرِ طرب انگیزی
نغمه و شور به هر جا ریزی
از نگاهِ غزلت گَر که بخواهم گفتن
یک تنه لشکریِ غاصبی چون چنگیزی
و همان مصرعِ بی قافیه ای هستم من
که تو باید به تمامِ بدنش آمیزی

با دامِ چَشمت مرغِ جان را صِید کردی
جانا؛ دلِ در بندِ ما بی قِید کردی

تو غزل های مرا خواندی و دل کندی و رفتی.
عجبت باد، چقدر سنگ دلی.

از نغمه داودی تو مدهوشم
هر صبح غزل از،لب تو مینوشم

هر چند زمستانی و سرد است شبم
با یاد تو گرم میشود آعوشم

اى که هم شاعر و هم زاهد و هم معشوقى.
اى که بال وپر وقبله و هم مسجودى.
من که هم معتدل وشاعر و هم مجنونم پی تو در کوچه هاى شهر سرگردونم مثل عشاق که در تاب و توان میگردن من پی تو در خیابان دلم میگردم
بلکه حتى...

نه خیال ماندنم هست. نه خیال رفتنم هست.
نه خیال زنده بودن. نه خیال
مردنم هست. نه خیال باش و بودى نه خیال رفت و میرى.
تورو جان هرکه دارى
تو بیا و خوش تر. ام کن.