«پری»
پسرکی رنج‌دیده،
در کوچه نشسته.
تنها و سرخورده.
پیرزنی مهربان،
به زیبایی طاووس،
به استقبالش آمده،
با چادری گل‌گلی، سپید.
قلبش به وسعت اقیانوس،
مهرش، لطیف‌تر از باران.
پسرک،
به‌سوی آغوشش دوید،
تند و شتابان.
در دستش، گیلاس؛
سبد، سبد احساس.
یاکریمی، مهمان آن‌ها،
نشسته بر دیوار همسایه،
می‌خواند...
