شعر سپید

آدمی زنده است با عشق وامید
میدهد هر لحظه آدم را نوید
عشق وقتی در،دلت گل میکند
می‌کند بخت سیاهت را سپید
لحظه هایت غرق شادی می‌شود
هر خزانت می‌شود چون صبح عید
عشق یعنی اوج اوج خواستن
قدرت انجام هر فعل بعید
عشق را درواژه های ناگهان
عاشقی راباید...

آنقدر دیر آمدی، دل خسته شد

خاطرم در خاطرت وابسته شد

با غبار چشم من بازی مکن

چشم من از شوق دیدن بسته شد

تو هم
دلبسته این شعر خواهی شد
وقتی که پای صحبتت
با من یکی باشد

سکوتت
کویری ست بی پایان
که بادهای غریبش
نقش ناگفته ها را
بر رمل های زمان می نگارد
و من
مسافری بی قافله
پا در رهگذرِ
بیصدای این توفان خاموش
در جستجوی بذر واژه هایی
که هرگز نبالیدند..
کاش می شد
پشت این دیوار،
چشم شب باشم
تا کشف کنم...

در تیرِ نگاهت همه عالم به تلاطم افتاد

آتش زِ دلت شعله‌ور افکند به دل، صبرم را

له و لورده
زیر پای بیرحم زمین،
دستِ مهربان آسمان
نوازشم می کند..
هر چقدر هم
زخم ها فریاد برآرند
می دانم
روزی
در آغوش ابرهای سپید
آرامشِ ابدی را
لمس خواهم کرد..

تا الفبای گریه
بغلتد
بر گونه ی کویر

ببین!
گرفته دامن ساحل را
دریا

و عبور می کند
باران
از جاده ی خیال
و پاییز
خمیازه می کشد
درخت را

حالا
می نشیند ابر
بر شانه ی باد
و می رقصد
گیسوی علفزار
در شعرم

بگو
چگونه در گوشِ تابستان
نپیچد
ترانه ی ماه
که از هر طرف
روشن می کند
تکلیف شب را

بهشت یا جهنّم

برایم تازگی نخواهد داشت،

وقتی

بارها و بارها

بهشت را در تبسّمت

و جهنّم را در درد و رنج هایت

تجربه کرده ام..

درختی بود سبز و سرزنده
که شادابی اش
زبانزد همه گیاهان و پرنده ها بود
اما
این دلخوشی دیری نپایید،
وقتی باغبان
شاخه امیدش را برید
و در خاکی دور کاشت..
دلش تنگ می شود برای آغوشی گرم،
جگرگوشه اش را
بار دیگر به تنش بفشارد
هر صبحدم
شبنم ها...

وقتی که شب

چادر ستاره دارش را

از گیسوان کهکشان ها بر می دارد

ماه

چشم بر هم می نهد

خورشید

کلید اسرار ازل را

بر قفل شب می چرخاند

تا سپیده رخ در رخ خاک بگذارد،

ردای زرّینش را

بر دوش زمین بکشد

و جهان یک نفس بایستد

در...

هر دو می بافیم
تو گیسوانت را
من خیالم را

هر دو می نازیم
تو به چشم های خمار
من به دل عاشق

هر دو می نالیم
تو از دست من
من از جبر روزگار

و هر دو می کاهیم
تو از کلامت
من از سالهای عمر...

اگر تقدیرم بر ویرانی ست،

کاش تصویرت

در ترک های دلم

خاکی نشود..

هر شب،

لب برکه را می بوسد

بید مجنونی که عاشق ماه شده است..

گفت
همه چی تمام شد،
اما زمان
بی اعتنا
فصل ها را از آستین سالها تکاند
باران
هنوز هم
قصه ناتمامش را
روی پنجره یاد ها می نویسد
و عشق
این آتش همیشه بیقرار
وقتی تندباد سرنوشت
از سرزمینمان عبور کرد
نه تنها خاکستر نشد
که از هر آه
هیزمی...

در هیاهوی بیست سالگی
مات مانده بودم
خامی سی سالگی را
در پختگی چهل سالگی
چند لقمه زندگی برداشته ام

حالا هر روز صبح
در کافه چشمانت
داغ می نوشم
امید را

«خاکستر زندگی»
نارنج،
همراه کودکی من،
شاهد درد و رنج،
اشک و لبخند من،
احوالت چگونه است امروز؟
آیا مرا یادت هست هنوز؟
درد و رنجم را چه؟
اندک لبخندم را چه؟
هنوز هم
به حیاط
رنگ حیات می‌بخشی؟
هنوز هم، هر بامداد،
با نوازش آفتاب،
به گیلاس کنارت درود...

«وحشت بزرگ»

کرکسی سیه‌بال، سیه‌دل،
در هوا دیده شد.
تیرگی چیره شد.
می‌چرخید به گرد آسمان،
در بلندای درختان.
بال‌هایش،
آبی زیبا را شکافت.
خورشید، نفس‌هایش را
در سینه حبس کرد.
هوا پر بود از صدای آن شوم سرشت بدخوی تیزچنگال.
گنجشک‌ها،
که باید در دل باد می‌رقصیدند،
ناگهان سایه‌ای...

سایه‌ها مرا نمی‌بینند،
نور را باید جست؛
در بازتاب خلوتِ بی‌انتها،
وجودم را پیله می‌کنم،
تا شاید پرواز کنم از قفسِ تاریکی

مهتاب بود
و چشمِ تو
چون چشمه‌ای در سکوتی ژرف.
من
غرقِ نگاهِ بی‌امان شدم.

شاعر شدم
تا مستیِ چشمِ تو
بر قلمم بنشیند؛
تا در خاموشیِ واژه‌ها
قصه‌ی تو را
پنهان کنم.

شب‌ها
غزل سرودم،
در عمقِ شبی سیاه،
با فکرِ تو
دوباره
غم‌آلودِ جان شدم.

رفتی...
و با...

از دست و پا جمع‌کردنِ چشم‌ها
از اسمش
از زندگیِ چندش‌آور
دیگر سیر است سوسک

حالا که از دستِ حادثه
به پشت افتاده
دست و پا نمی‌زند
دست و پا نمی‌زند جای آسمان و زمین را
عوض کند

قطعه‌ای از پازل سرخ دل من،
پیش دشت سبز چشمانت،
جا مانده‌است؛
آمدی و بردی با خود،
نیمی از وجود مرا؛
نیمه‌ی من،
جدا از من،
چرا مانده‌است؟!
باز آی و تکمیل کن:
دفتر وجودم را؛
طرحی از من به جاست؛
مابقی،
رها مانده‌است!