متن پژمردگی گل

باغچه‌‌ی دلم،
پر از گل‌هایی که دیگر نغمه نمی‌خوانند،
رنگ‌هایشان پژمرده و سایه‌هایشان سنگین!

من اما، بسان باغبانی با دستان خشک و سرد،
که نمی‌داند چگونه باران بیاورد،
و چگونه نور را به دل گل‌ها برساند
روزگارم اینگونه میگذرد؛
هر روز تماشاگر گل هایی هستم
که یک به یک خاموش...