متن سایه

به یاد خداوندی که آفرید ما را
در بادیه ‌ها تنها رهایمان نکرد
دریغا که جز خاکی از ما نماند
در کوچه ‌های زندگی پر از آفتاب بودیم
اما سایه ای از خود بر جای نگذاشتیم

کهکشانی که مرا با خود
تا ثریا می‌بُرد،
از شانه‌ام گریخت.
حالا...
آفتاب دانه می‌پاشد
**تا سایه‌ام بلندتر شود

آرام تر پرپر بزنید!
مگر نمی بینید
آفتابِ خوشبختی
زیرِ سایه ی درختِ زندگی
خواب رفته؟!
«آرمان پرناک»

تو نه!
گلوله ات راست می گفت !!
آدمی که پای قلبِ خود ایستاده،
سایه اش زود کج خواهد شد....
«آرمان پرناک»

چون عقابی که بر سایه اش شک کند
بی اعتمادم
به پرواز
به بال
به خودم...
«آرمان پرناک»

همراهش باشی
و همراهت نباشد
.
سایه ها
همیشه خود را بغل می کنند
«آرمان پرناک»

تو نه!
گلوله ات راست می گفت !!
آدمی که پای قلبِ خود ایستاده
سایه اش زود کج خواهد شد
«آرمان پرناک»

هیچ اگر سایه داشت من همان سایه ی هیچ ام ...

سایه راست گفتی …
دردیست در این سینه ک همزاد جهان است.،
رفتی اما بدان..

دردیست در این دل ب سنگینی شعرت.

دردیست در این دل ب بلندای شعرت..
سایه لقب بی معرفتیست تو ک سایه نبودی..

برسان ب ارغوان سلام ما را سایه ..
شعرها بدون سایه تو بی...

مرا به نام تو می خوانند،
در تاریکی ما می شویم
در نور، من و تو
همراه با توام ولی
کسی مرا به من نمی شناسد
من
سایه ام .

دلم گرفته و میلی به اجتماع ندارم
شبیه سایه ی ظهرم که ارتفاع ندارم

چه فرق می کند که
باران ببارد یا نه؟
تو
بر سرم سایه کن
با چترِ گیسو.

تنگ غروب است و کسی در جاده انگار
جز سایه ی پشت سرم ،ثابت قدم نیست
رضاحدادیان

گم می شوم در ازدحام دنیا؛
وقتی که نمی شود پیدا؛
حتّی،
سایه ای از بلندای قامتت،
در انزوای پس کوچه های خلوتِ احساسم!

زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

شک می کنند هنوز
بر همه چیزها و باز،
بر شعرهای من...
لبخندهایِ تو...
بر سایه هایِ دراز خویش...
بر رنگین کمان هم...
شک می کنند هنوز ؟!

سایه ای مانده
ز سروِ قامتم .
حجت اله حبیبی

احوال من؟
در کنج دنج تنهایی نشسته ام به در نگاه می کنم، دری اسیر گرد و غبار، از پس گشوده نشدن، حتی دریچه هم دیگر نای آه کشیدن ندارد.
تمام راه ها را هم گشته ام، کسی نیست که بخواهد بیاید و به این سرای نومید جلا دهد. سرگردانم،...

از سایه بیاموزیم
آداب رفاقت را
هرجا که نهی پایی ،
دنبال تو می آید .
حجت اله حبیبی

سایه را در بَر گرفتی تا رَهَم را گم کنم؟!
لعنتی، خورشید در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

سایه را کردی بغل تا من رَهَم را گم کنم؟!
بهترینم، مِهر در چَشمِ تو غوغا می کند.
شیما رحمانی

من اگر مَه، تو مَه شیدی
سایه اَم من، تویی که خورشیدی
شیما رحمانی

علم روانشناسی سایه را بی معرفت نامیده است،
چه بسا انسان بی معرفت سایه ای بیش نیست …..

سایه فقط سنگینی وجودش باعث آزار نه ارامش….


لطفا سایه نباشیم ….




نویسنده و روانشناس:خانم المیراپناهی درین کبود.

ارغوان را دیدی سایه؟

سلام مرا برسان …..

دگر هیچ سایه ای مردانگی شعر هایت را ندارد…..




نویسنده و روانشناس:المیراپناهی درین کبود

رفت از باغ غزلها آشنا آرایه ای

عالم شعر و ادب را نیست دیگر سایه ای

بادصبا