متن سایه

زندگی‌ام، باد است که در خلوت کوهستانی نجوایی از خاطرات به جا می‌گذارد،
سایه‌ای که روی دیوار زمان می‌رقصد و هر لحظه، شکلی دیگر به خود می‌گیرد...
من موجم، که پیوسته از ساحلی به ساحلی می‌روم،
بی‌آنکه بداند، کدام صخره آخرین آغوشش خواهد بود.

روزهایم برگ‌هایی هستند که پاییز آن‌ها...

خاطرات سایه اند
همیشه کنارمان
حتی اگر بخواهیم
فراموششان کنیم

حوالی ی‌ِ چشم های توام
نزدیکتر بیا،
خسته ام
از تبانی ات با سایه ام

از خواب چه می‌خواهی؟ بیداری آشفته است
یک عمر در این کابوس لبخندم این گفته است

در کوچه بی برگشت آواز کسی پژمرد
چشمان توام انگار از خاطره‌ها دل برد

هر حرف که می‌گویند زخمی به دلم باشد
هر پنجره ی بسته تصویر قلم باشد

دل خسته و بی رویا...

سایه ای
روی دیوار لبخند زد
سراسیمه
شیفته ی سایه  ات شدم

༺ منم آט سایـہ کـہ בر هر قـבم با توست..

به یاد خداوندی که آفرید ما را
در بادیه ‌ها تنها رهایمان نکرد
دریغا که جز خاکی از ما نماند
در کوچه ‌های زندگی پر از آفتاب بودیم
اما سایه ای از خود بر جای نگذاشتیم

کهکشانی که مرا با خود
تا ثریا می‌بُرد،
از شانه‌ام گریخت.
حالا...
آفتاب دانه می‌پاشد
**تا سایه‌ام بلندتر شود

آرام تر پرپر بزنید!
مگر نمی بینید
آفتابِ خوشبختی
زیرِ سایه ی درختِ زندگی
خواب رفته؟!
«آرمان پرناک»

تو نه!
گلوله ات راست می گفت !!
آدمی که پای قلبِ خود ایستاده،
سایه اش زود کج خواهد شد....
«آرمان پرناک»

چون عقابی که بر سایه اش شک کند
بی اعتمادم
به پرواز
به بال
به خودم...
«آرمان پرناک»

همراهش باشی
و همراهت نباشد
.
سایه ها
همیشه خود را بغل می کنند
«آرمان پرناک»

تو نه!
گلوله ات راست می گفت !!
آدمی که پای قلبِ خود ایستاده
سایه اش زود کج خواهد شد
«آرمان پرناک»

هیچ اگر سایه داشت من همان سایه ی هیچ ام ...

سایه راست گفتی …
دردیست در این سینه ک همزاد جهان است.،
رفتی اما بدان..

دردیست در این دل ب سنگینی شعرت.

دردیست در این دل ب بلندای شعرت..
سایه لقب بی معرفتیست تو ک سایه نبودی..

برسان ب ارغوان سلام ما را سایه ..
شعرها بدون سایه تو بی...

مرا به نام تو می خوانند،
در تاریکی ما می شویم
در نور، من و تو
همراه با توام ولی
کسی مرا به من نمی شناسد
من
سایه ام .

دلم گرفته و میلی به اجتماع ندارم
شبیه سایه ی ظهرم که ارتفاع ندارم

چه فرق می کند که
باران ببارد یا نه؟
تو
بر سرم سایه کن
با چترِ گیسو.

تنگ غروب است و کسی در جاده انگار
جز سایه ی پشت سرم ،ثابت قدم نیست
رضاحدادیان

گم می شوم در ازدحام دنیا؛
وقتی که نمی شود پیدا؛
حتّی،
سایه ای از بلندای قامتت،
در انزوای پس کوچه های خلوتِ احساسم!

زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

شک می کنند هنوز
بر همه چیزها و باز،
بر شعرهای من...
لبخندهایِ تو...
بر سایه هایِ دراز خویش...
بر رنگین کمان هم...
شک می کنند هنوز ؟!

سایه ای مانده
ز سروِ قامتم .
حجت اله حبیبی

احوال من؟
در کنج دنج تنهایی نشسته ام به در نگاه می کنم، دری اسیر گرد و غبار، از پس گشوده نشدن، حتی دریچه هم دیگر نای آه کشیدن ندارد.
تمام راه ها را هم گشته ام، کسی نیست که بخواهد بیاید و به این سرای نومید جلا دهد. سرگردانم،...

از سایه بیاموزیم
آداب رفاقت را
هرجا که نهی پایی ،
دنبال تو می آید .
حجت اله حبیبی