متن باران
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات باران
چرا پرسی از سنگی که خاموش ست!؟
سنگی که بیمار و شبیه من
با هر غروب خاطره ای دارد!
سنگی که تلخیص یک کوه و
تصویر عاشقانه غم و اندوه ست!
در ایام جانسوز زمستانی
در لَحِظات سرد فراموشی،
در اوج بی قراری و خاموشی
ناگهان آواز منجمد شده ای...
تو
تمام لب‌هایت را
در شیشه‌ای از مهتاب
به من سپرده‌ای
و من
با بوسه‌ای از جنس پرنده‌ی بی‌بال
در آغوشت
چون صدای گم‌شده‌ی باران
جای خواهم گرفت
هوای دلم ابری ست
در این باران پاییزی
کوچه‌ها غرق سکوت
اما قلبم
با ضرباهنگ تندش
سینه ام را
از جا می‌کند
غزل خداحافظی را
بدون مقدمه سروده شد
بغضِ آسمان شکست و
باران گوشزد کرد
که پاییز فصل جدایی هاست و
نام خیابانش
چیزی نیست بجز تنهایی
شادمان از پسِ پاییز دویدم
شاید، که بهار
در پسِ دستان تو پنهان باشد.
باد
بر شانه‌هایم وزید
و هر بار ،
صدای قدم‌های تو
در کوچه‌های خیس تکرار شد.
اما
بهار نیامد،
و تنها باران است
که گام‌های تو را
بر سنگفرشِ بی‌کسی
به یاد می‌آورد
پاییز باشد و باران
تو نباشی
ب چه کار آید
پاییز
چون پاییز شد، برگ زرد در خاک غلتید
خش‌خشِ خزان به گوشِ شبِ سکوت پیچید
چتر افکندی بر سر، ز باران مست در حریم
عشق، نهان به بوی خیس، در دل ما دمید
شکفت ز هجران، گلِ لب‌های بی‌صدا
هر قطره باران قصه‌ی شوق ما گفت و شنید
در خلوتِ...
در غیاب تارهای بی کوک و کمان ،
غصه می سوزد مرا
کوچه میخواند تو را
باغبان از کوچه باغات رفته ست!
آسمان بی حوصله ،
حجم هوا ابری شده
ناودان دلتنگ شرشر ست!
دل هوای یار دیرین کرده و
چتر هوای خیس شدن!
بیا و باران را گو
که...
در غیاب تارهای بی کوک و کمان ،
غصه می سوزد مرا
کوچه میخواند تو را
باغبان از کوچه باغات رفته ست!
آسمان بی حوصله ،
حجم هوا ابری شده
ناودان دلتنگ شرشر ست!
دل هوای یار دیرین کرده و
چتر هوای خیس شدن!
بیا و باران را گو
که...
بغضهایم را
به ابر ها داده ام!
دلم را
از نام تو پُر کرده ام
دوست دارم که ببارد همان عشق،
باران،
که آوازِ دل شنیدنی ست..!
ای رها در ره ما؟
در باد گم شدی
یا در خوابِ ماه؟
صدای قدم‌هایت
از لابه‌لای رؤیاها
به گوشم می‌رسد
مثل پرنده‌ای
که در آینه پرواز می‌کند
تو را در انعکاسِ باران
جست‌وجو میکنم
و در شکافِ زمان
نامت را
با نور می‌نویسم
بگذار بگویم
در نبودت
قلبم چقدر تیر کشیده است ؟!
خوب که فکر میکنم
من تیر باران شده ام .
خون آبِ وضوی ماست چیزی تَرتر!
باران، بر و روی ماست چیزی تَرتر!
نمرود! بکوش و برگِ دیگر رو کن
آتش که پتوی ماست، چیزی تَرتر!
خستگی رهایم نمی‌کند
قلبم دیوانه شده
تپش هایش نامیزان است
چشمانم فصلی پُر باران را رقم زده
ذهنم غرق شده در خیالات
گویا نجاتی در کار نیست
دلم چند روزی خواب تخت می خواهد
راستی
نمی‌شود همین تابستان
من به خواب زمستانی فرو رَوم .
نشسته‌ام
به انتظارت
در امتداد کوچه‌ای خیس
که باران
بر شانه‌هایم می‌بارد
شاید
در این تکرارِ نمناک
دوباره
زندگی کنم
با تو
در لحظه‌ای که هنوز نیامده‌ای
تو بهترین واژه برای غزل شدنی
تو تکثیر احساس من عین خودمی
تنیده ای به روح من پر از هوس
پر از لفاظی و تغزّل و شیرین سخنی
پیله ی عشق تو خوشترین حصار من
تو خوشتر زِ اشعار رَهی ، فروغ ، منزوی
در آغوش تو پروانه شدن رویای...
غم آمد و چنگ زد به چشمان نَم زده ام
باران آمد و شُست این دل غم زده ام
این دل وا مانده یارای زندگی نداشت
تو جان دادی به قد و قامت خَم زده ام
تو آمدی و رساندی به ساحل آرامش
دل بی‌قرارِ همچو کَشتی جنگ زده ام...
باران می‌بارید
خیس شدم
از هوای تو
اگر تپش‌های باران
صدای نفس های تو
نیست
پس چرا دلم می لرزد..
#رویا_سامانی
_ دستش را که می گرفتم،
نردبانی می شد به سوی ابر
امّا
نیمه راه
باد
پلّه هایش را برد..
و من هنوز،
پشت چراغ قرمز
داد می زنم:
« آهای.......! آن طرف باران می بارد؟»
کاش می شد کتاب خاطرات تلخ زندگی به مانند داستان تصمیمِ کبری ، شبی بارانی در باران بماند.
