متن باران

نمیدانم چرا هر شب...

هوای چشم مــــن بی تــــو....

کمی بارانی و سرد است...

گفتی شراب و شعر و شبنم دوست داری
امشب ولی باران نم نم دوست داری

گفتی غزل را عاشقانه،عاشقانه...
گفتی غزل های پرازغم دوست داری

بامن بگو زیبای خوب آسمانی
بااین همه آیا مراهم دوست داری؟

سررابه زیرانداختی چیزی نگفتی
نه نشنوم این را که مبهم دوست داری

شعرم...شرابم...شبنمم...هرچه بخواهی...

رفتم از خانه به بیرون به خیابانی که
از همان خانه که دیگر شده زندانی که

در دلم آشوب و نم نم باران بزند
سیل از اشکم به جوی خیابان بزند

غرق رویای تو و هرچه که خوانم همه توست
بی‌گمان هرچه از عشق که دانم همه توست

آمدم تا...

روزِ تولّد به کفن دیدنم
قصّه‌ی بی سر به جهان پا گذاشت
سهمِ من از بارشِ باران چه بود؟
کاسه‌ی سوراخ برایم چه داشت؟

پیله‌تنیدن به تنم را نبین
لحظه‌ی پروانه‌شدن مُثله‌ام
عشق اگر شعله‌ی این زندگی‌ست
بیشتر از حدّ ِ خودم شعله‌ام !!

نقشه‌ی چنگیز برایم بِکِش
خنجرِ خود...

بی تو تنهایی و دلتنگی و این پنجره ها

گر چه باران زد و سبزند همه منظره ها

چتر در دست خیابان به خیابان گشتم

تا که خالی شوم از بغض و غم خاطره ها

روزِ تولّد به کفن دیدنم
قصّه‌ی بی سر به جهان پا گذاشت
سهمِ من از بارشِ باران چه بود؟
کاسه‌ی سوراخ برایم چه داشت؟

پیله‌تنیدن به تنم را نبین
لحظه‌ی پروانه‌شدن مُثله‌ام
عشق اگر شعله‌ی این زندگی‌ست
بیشتر از حدّ ِ خودم شعله‌ام !!

نقشه‌ی چنگیز برایم بِکِش
خنجرِ خود...

نمیدانم چه رازیست که جنس هوای پائیز یک چیز دیگر است. تصور کن تو با صدای لالایی باران خو گرفته ای و از خش خش برگ ها می گذری، این عجیب نیست، تو عاشق پائیز و بارانش میشوی.
انتظار همچون شعله ای هر ثانیه در قلبم می سوزد و گرمایی...

من، بارانم.
بارانی که گاهی نم نم است و گاهی طوفانی.
زندگی، خاک تشنه ایست زیر پایم،
و هر قطره ای که می ریزم، قصه ایست از اشتیاق یا درد.
گاهی می خواهم ببارم،
اما ابرها خسته اند.
گاهی می خواهم آرام بمانم،
اما زمین تشنه است.

من بارانم،
بی...

ابری که نبارد
محکوم است به «شدن های» دم به دم
بدل شدن به بخارِ دهانِ آدم برفی
بدل شدن به قیل و قالِ کلاغِ هابیل
بدل شدن به دودِ گندمزارِ آتش زده
بدل شدن به شعرِ سربازِ بعد از جنگ
بدل شدن به آهِ آینه های بی تصویر
ابری...

با داشتن پنج حرف،
صاحب هزاران شعر و داستان و رمان است.
باران!



شعر: صالح بیچار
ترجمه: زانا کوردستانی

شبی من و تو
در زیر باران بهاری
به همدیگر خواهیم رسید
تو موهایم را در زیر باران به هم می ریزی
و من هم،
سبزه زار سر سینه هایت را آب خواهم داد.


شاعر: شنو محمد زاخو
ترجمه: زانا کوردستانی

از بلندای بنفش کوهساران چه میخواهی بدانی
جز اینکه دو دلداده بر دامنه هایش پرسه میزنند،تا که جرم خدادادیشان ، از دید آدمیان، مخفی بماند
و در انتظار بارش باران،نجوا کنان،تا که شاید،دعایشان مستجاب گردد،ودر شر شر باران و نزد خدای عاشق، عاشقانه هایشان را فریاد بزنند

نسرین شریفی

باران بیا تا که آتش درونم،
زیر نم نم قطراتت خاموش شود.
می دانم که زمان آمدنت است،
اما هنوز آزرده خاطری
عیب ندارد!
بیا و نم نمک بر بیابان خشک سرزمینم فرود آی
صبر پاییز به سر آمده و زردی و پژمردگی بە بار می آورد
تو کماکان نیامدی...

باران
زیباتر است

همه از
رنگین کمان می گویند

صیدنظرلطفی

منظره ای
پیشِ چشمِ پنجره است
که بر فشارِ گلویِ اتاقم
می افزاید؛
پاییز، عصر، باران، بالکن،
لب هایت
و لب هایی دیگر...
«آرمان پرناک»

آغاز نگاه تو بود
در شکست سایه ها
و بارانی که
از دست هایت عبور می کرد
من از شاید آمدم
تو از هرگز
با بوسه ای لبریز از موسیقی
که رویایم را می نوشت...
.......
.....
فیروزه سمیعی

بیا اسم تو را
بگذاریم باران!
و من بی چتر در صدای خنده هات
کودکانه بازی کنم؛
خیس شوم
و نگاهم به تو باشد!
می شود؟

هر روز پنجره را میگشایم.
بوی عطر گیسوانت را که استشمام میکنم.
تمام لحظه هام پر از بودنت میشود.؟!
زندگی؟!
همین است،اینجا،آنجا یا هر جایی..

باران که می بارد نام زیبای تورا برایم تصویر می کند..
گاهی میشود..
گاهی نمیشود که نمیشود...
ومن هر روز به یک آن،رسیدم ،
زندگی...

هر قطره باران
همانند لبخند تو زیباست
ای کاش هر روز و هر شب باران می بارید
تا زندگی ات پر از لبخند شود
و جایی برای اشک نماند 💧💧

کوچه را درگیر زیبایی باران می کنی
بانگاهی بید مجنون را پریشان می کنی

مثل شبنم می نشینی روی پلک بی پناه
در پی عطر توام هر صبحدم با اشک وآه

ای کاش به رویای تو بر می گشتم
چون رود ،به دریای تو بر می گشتم

ای کاش که از پنجره ها بی پرده
باران ، به تماشای تو بر می گشتم

سپیده اسدی باتخلص مهربان

مانندِ کویر هستم و بارانم باش

مانندِ پرنده ها غزلخوانم باش

چون پرتو خورشید ،مرا روشن کن

دل گرمیِ آفتاب گردانم باش

سپیده اسدی با تخلص مهربان

عاشق فصل بهار وگل وسرو وچمنم
شاعرم شاعر باران ونسیم سحری
عطر گلزار وپراکنده به هر رهگذرم
دل ودین باخته ی دلبر شیرین شکری



حس پاییزی من عشق بود همراهش
عشق شرح دگری بهر تو و من دارد
وهزاران غم واندوه است اندر راهش
عاشقی شور وشری خاص به دامن...

دست در دست تو، ای جان و جهان
می روم با تو به عمق آسمان
برگ های زرد، زیر پای ما
می نگرد باران، دل ها شادان