آن روزها که دستِ راستم با انتگرالِ سه‌گانه بیگانه بود آن روزها که می‌توانست بی‌پروا طرحِ یک خانه را به کاغذ بیاورد آن روزها که مداد آبی آسمان را واقعاً آبی می‌کرد آن روزها که بیست‌های پاورقی حساب بانکی‌ِ روحم را پُر می‌کرد آن روزها کجاست؟ کجاست مدادتراشم تا بتراشم...
آنک بی باده کند جان مرا مست کجاست
همراهت می آیم تا آخر راه و هیچ نمی پرسم هرگز ! با تو اول کجاست با تو آخر کجاست ....
در خموشی های من فریادهاست آنکه دریابد چه می گویم کجاست؟
اکنون کجاست؟ چه می کند؟ کسی که فراموشش کرده ام...
