برای به یاد آوردن یه نفر، یه بهانه ی کوچیک کافیه،
اما کی می دونه برای فراموش کردن، چند سال باید بگذره؟
از کجا معلوم که با مرگ، همه ی خاطرات فراموش می شن؟
کاش آدم آرزوهاش رو توی دنیا بذاره، خاطراتش رو به گور ببره.
توی قدیمی ترین عکسها، همیشه یه نفر هست، که هیچ وقت لبخندش کهنه نمی شه.
یه روز همه ی آدما، می رن سراغ یه عکس قدیمی، کنار یه عشق قدیمی،
زل می زنن به یه بغض قدیمی و می گن:
«خیلی ممنون، که یه روز با تمام وجود دوستم داشتی»
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
