نجیب بودن در عصر غوغای نانجیبی...

نجیب بودن در عصر غوغای نانجیبی چقدر ارزشمنده، اصیل بودن در این زمانه، همرنگ نشدن به هر قیمتی... مثل روشن کردن چراغی است در دل تاریکی. نه فقط یک چراغ، بلکه فانوسی دریایی که راه را به گمگشتگان نشان می‌دهد. در روزگاری که ریا و تزویر سکه رایج بازار شده، نجابت یک انتخاب نیست، یک قیام است. قیامی علیه ابتذال، علیه سطحی‌نگری و علیه هر آنچه که انسانیت را به مسلخ می‌برد.

اصالت، ریشه در خاک دارد، در گذشته‌ای که هویت ما را شکل داده. اصیل بودن یعنی وفادار ماندن به ارزش‌هایی که از نیاکان به ارث برده‌ایم، ارزش‌هایی چون صداقت، وفاداری، مهربانی‌و انصاف. در دنیایی که همه به دنبال تقلید هستند، اصیل بودن یعنی خودت باشی، بی‌هیچ نقابی.

همرنگ نشدن به هر قیمتی، یعنی نه گفتن به وسوسه‌هایی که تو را از مسیرت منحرف می‌کنند. یعنی شجاعت ایستادن در برابر جمعیتی که می‌خواهند تو را با خود ببرند. یعنی انتخاب تنهایی، به جای همنشینی با کسانی که روحت را آلوده می‌کنند.

البته که این راه، آسان نیست. در این مسیر، زخم‌ها خواهی خورد، طعنه‌ها خواهی شنید و شاید حتی طرد هم بشوی. اما در نهایت، وجدانی آسوده خواهی داشت و این بزرگ‌ترین پاداش است. پاداشی که با هیچ ثروت و قدرتی قابل مقایسه نیست.