مهربانی چه واژه ی سبکی...

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

مهربانی... چه واژه‌ی سبکی! انگار پرِ پَرِ پروانه‌ست. یه چیزی تو مایه‌های نوازش نسیم روی گونه، یا مثلاً خنکای شبنم صبحگاهی روی برگ گل. اما تهش، یه کوله‌بار سنگین از آرامش و امید با خودش داره.
‌
فکر کن تو یه روز خاکستری، یه روزی که آسمونش دلش گرفته و بارونِ غم می‌باره، یه نفر بیاد و یه چتر رنگی بالای سرت بگیره. یه چتری که نه فقط از بارون، که از همه‌ی سیاهی‌ها دورت کنه. این یعنی مهربانی.

مهربانی فقط کمک مالی یا بخشش مادی نیست. نه! مهربانی یعنی ببینی. ببینی اون آدمی رو که داره زیر بار مشکلات خم میشه. ببینی اون دلی رو که یه دنیا حرف نگفته توش تلنبار شده. ببینی اون چشم‌هایی رو که دنبال یه کورسوی امید می‌گردن.

مهربانی یعنی بی‌تفاوت رد نشی. یعنی یه جوری حالِ دلِ آدما رو خوب کنی، که انگار خدا دست گذاشته رو قلبت و یه چیزی تو گوشت گفته: "یادت نره، تو اومدی که مرهم باشی."

مهربانی یه جور سبک زندگیه. یه جور عادته. یه جور ایمانِ قلبی به اینکه دنیا با همه‌ی زشتی‌هاش، هنوزم جای قشنگی می‌تونه باشه. به شرطی که یادمون نره، ما اومدیم که چراغ باشیم.

پس مهربون باش. یه مهربونی بی‌دریغ، یه مهربونی خالص. بذار هر جا قدم می‌ذاری، یه ردِ پا از عشق و امید جا بمونه. بذار آدما وقتی اسمت رو می‌شنون، ته دلشون یه جوری بشه، یه جوری که انگار یه آهنگ قشنگ شنیدن، یه جوری که انگار یه پرنده رو شونه‌شون نشسته.

دنیا به اندازه‌ی کافی غم داره، بیا ما یه ذره از قشنگی‌هاش باشیم... بیا مهربون باشیم.‌‌