روایت فرمانده وقت سپاه پاسداران از دلایل قبول قطعنامه



محسن رضایی فرمانده سپاه پاسداران در دوران جنگ درباره پذیرش قطعنامه ۵۹۸ می گوید: «دو نگاه در خصوص قطعنامه ۵۹۸ وجود داشت در نگاه اول مقایسه ای بین این قطعنامه و دیگر قطعنامه هایی که از سوی شورای امنیت صادر می شده صورت می گیرد و سرانجام با توجه به تنظیم نکاتی در قطعنامه ۵۹۸ آن را تا حدودی به نفع ایران تعبیر می کنند و به همین واسطه مورد پذیرش مقامات قرار می گیرد. بر اساس نگاه دوم، شرایط نظامی در سال های اواخر جنگ، به گونه ای بود که ایران در موضع ضعف قرار گرفت. از یک طرف عراق درازدستی هایی به لحاظ نظامی در مرزهای ایران داشت و حتی قسمت هایی از خاک ایران را به تصرف خود درآورده بود و از سویی دیگر، آمریکا با آوردن ناوگان جنگی خود، منطقه خلیج فارس را به کانون بحران تبدیل کرده بود. ادامه جنگ در چنین صورتی کاملا به زیان ایران بود، بنابراین بهترین راه ممکن برای جلوگیری از ضررهای احتمالی آتی، پذیرش قطعنامه ۵۹۸ است.»



رضایی با تاکید بر اینکه هر دو نگاه در پذیرش قطعنامه دخالت داشت، می افزاید: «این یعنی اگر قطعنامه ۵۹۸ صادر نمی شد و این فشار ها وجود داشت باز هم جنگ ادامه پیدا می کرد و اگر قطعنامه ۵۹۸ صادر می شد، اما از فشارهای قدرت های خارجی و عوامل نظامی خبری نبود، باز هم جنگ ادامه پیدا می کرد. هردو این ها موثر بود. منتهی از زمان صدور قطعنامه ۵۹۸ تا زمان پذیرش آن از سوی ایران هشت- نه ماهی فاصله است. در این مدت ایران تلاش می کرد که نکاتی که در قطعنامه هست دارای صراحت بیشتری باشد. به عبارت دیگر ایران به دنبال صدور قطعنامه ۵۹۹ بود که صراحت بیشتری نسبت به برخی جملات قطعنامه قبلی داشته باشد. ایران در خصوص تعیین کمیته خسارات و کمیته تعیین آغازگر جنگ می گفت که این مساله برای ما مشخص است بنابراین بهتر است در قطعنامه بعدی نوشته شود متجاوز کسی است که از مرزهای بین المللی عبور کرده باشد و در مورد تعیین خسارات جنگی، تاکید ایران این بود که می بایست خسارات پرداخت شود. این تلاش ها تا حمله دوباره عراق به قسمت هایی از خاک ایران ادامه پیدا کرد و در نهایت ایران به این نتیجه رسید که به همان حداقل های قطعنامه ۵۹۸ اکتفا کند.»
ZibaMatn.IR