من بر خلاف خیلی ها که می گن من
" خودم "هستم ، اعتراف می کنم که خیلی وقتا خودم نبودم . وقتایی که پر از گریه بودم ولی به ناچار با خندیدن سعی می کردم به خاطر اطرافیان خودمو قوی نشون بدم یا روزایی که از درون خسته و فرو ریخته بودم اما مجبور بودم سر پا وایستم یا لحظه های سردی که ناچار بودم تو چشمای عزیزان و دوستانم که می دونستم چقدر پشت سرم حرف زدن و دروغ گفتن ، نگاه کنم و باهاشون گرم ، صحبت کنم .
یا وقتی کاسه ی صبرم از خیلی چیزا سر رفته بود اما باید صبوری می کردم ؛
آره من خیلی وقتا خودم نبودم ،
خیلی وقتا به خاطر دلم وَ اونجوری که دوست داشتم ، زندگی نکردم البته یه جاهایی رو پشیمون نیستم چون آدمایی که براشون از خودم گذشتم ، ارزشش رو داشتن اما یه جاهایی هم حسرت و پشیمونیِ بی پایانی نصیبم شد...!
ZibaMatn.IR