متن گریه

ای دل، از چه بیزاری؟ با زخم، که می‌سازی؟
با یاد، که دم سازی؟ تو کودک دلبازی

این مکتب عشقت بود غم‌ها همه مشقت بود
برخیز، وقت تنگ است دیدار یار، مرگ است

با سایه چه می‌جنگی؟ با گریه چه می‌زنگی؟
در سینه نفس مرده‌ست قلبت به جنون خورده‌ست

برخیز...

در دلم، حالِ بدی، جوشید و رفت
بهرِ گریان کردنم، کوشید و رفت

آن چنان تو بی خبر رفتی که من؛
از هر چه شب بیزارم
و هر ثانیه تَب دارم
و در حسرتِ دیدارِ تو؛ بیدارم
و چون ابرَکی آبستن از دریایِ بغض؛
می بارم و می بارم و می بارم و
آه از شب؛
آن شبِ تاریک و سرد و منجمد...

اشک هایم بر زخم هایم می بارند و زخم هایم خون گریه می‌کنند...

پیوسته بارانیست چشمم، در نبود تو.

بی تو هر شب زیر سیل گریه مدفون می شوم
با مرور خاطراتت زار و دلخون می شوم
بی تو در این راه دشوار پای لَنگم می کشم
طعم تلخ بی کسی را بی تو هر شب می چِشم

شده دلتنگِ کسی باشی و از شدت حزن گریه بر شانه ی بالِش کُنی و خواب شَوی؟ شده با عطرِ به جا مانده ای از رهگذری رنگِ رخساره ببازی ، مست و بی تاب شوی؟

چرا آدما گریه میکنن؟
تو نمیدونی؟ تو هیچوقت گریه نکردی؟
فقط یه بار خیلی وقت پیش.
وقتی که اونا ولت کردن رفتن؟ مردم به دلالیل مختلفی گریه میکنن
وقتی کسی میمیره، وقتی تنها میشن، وقتی که دیگه تحمل ندارن...
تحمل چیو ؟
تحمل زندگی کردنو، وقتی که درد میکشن...
میشه...

خدا رو چه دیدی شاید پر گرفتیم
شاید خنده هامونو از سر گرفتیم
نگو چی گذشتو نگو چی کشیدیم
شاید شب تموم شد خدارو چه دیدی
خدا رو چه دیدی شاید جون گرفتم
شاید دستتو زیر بارون گرفتم
تو شاید دوباره به دادم رسیدی
شاید خنده برگشت خدا رو چه...

چرا فکر می‌کنی مردها گریه نمی‌کنند؟
به کفش‌هایم نگاه کن
که چگونه دست می‌گذارند
روی نقشه‌ی مخدوشِ این شهر
که چگونه شهادت می‌دهند
خیابان‌ها به بن‌بست بودن
و پیاده‌روها به تلوتلو خوردنشان
چرا فکر می‌کنی مردها گریه نمی‌کنند؟

باران باریدو دل پر بغض آسمان آرام شد ..
چشم ما بارید دل ارام نشد
باران ببار و خاموش کن این دل اتش گرفته را..

نرو از پیش من؛
آخر،
مجالِ بی تو بودن نیست؛
دلم مویه کند هر دم؛
بگرید زار؛
می‌گیرد!

سارو برایرلی:

همیشه به این فکر مى کنم که علت
گریه چیست ؟!
در هنگام گریه، بدنمان در حال مبارزه
با چیزی است که ذهن و قلبمان نمی توانند
آن را توجیه کنند.

دیدم تمام شهر به من پشت کرده اند
پشت دری  نشستم و تنها گریستم

مانند کوزه ای که شده گونه هاش تر
بر شانه های دخترِ دنیا گریستم

دیشب به روی دفترِ دریا گریستم
اشکم به ته رسید، دلم را گریستم

عشق را ازباران باید آموخت وقتی دلتنگ می شود می آید
وقتی بغض می کند و دلش می گیرد باز می آید
وقتی دلش هوایت را می کند باز می اید
از ذره ذره گوارای وجودش میگزرد یک دنیا می بارد
چون میداند عشق تاوان دارد
و باران تاوان دوست...

روزگاری در بیشه شیر جنگل بودم ولی امروز شغالی شل در گوشه خانه نشسته و به روبهی‌ از پنجره خانه می‌نگرد که دست و پا تکان می‌دهد و به خیال سلطان جنگل بودن میرقصد....

روبروی گلدان شمعدانی درد دل گفتم و بغضم ترکید
از آن روز، اشکهای شمعدانی ،مسئول آب دادن گل شمعدانی شده اند.

بعضی آدمها، فقط در گورستان ها گریه میکنند و برخی هم همیشه گوشه ی اتاق تنهاییشون.

میخندم به روزی که با گریه بر میگردی ...!

وسط این خیابونا دور از تو من جون و تنم مرد انقده موندم که بیایی این زندگی روح منو برد
هر چی که میخواستم تورو به دست بیارمت نشد
انگار از اون شباس که من گریه کنم تا خود صبح
تا خود صبح ...
هرجا برم باز نمیشه که تورو...

ای پرشنگ* نازنین گریه نکن!
من خوب آگاهم که گریه درد آدمی ست
گریه ذوب شدن درون است
گریه تازه شدن زخم است
از این رو گریه نکن!
زیرا تو که گریه می کنی
آسمان می گرید، زمین می گرید
رودخانه، دریا، کوه، طوفان همه خواهند گریست
شعر، برگ، باران،...

گریه کن:
این اشک ها گلبرگ های قلب اند.