سعی میکرد قبل رفتنش
حفره ی نبودنش رو با دلخوشیای کوچیکی که میزاره پرکنه
اما رابطه ها مثه بند نافن قطع ام که بشن بازم جای اتصالشون تا قیامت می مونه
آدم وخداش، آدم وعشقش، آدم وکتاباش، آدم و اسباب بازیاش، آدم ونداشته هاش، حتی آدم و داشته هاش...
این روزا که پیچکای بیجون ازنبودنت، به دیوار غم تکیه دادن و مرگ به کار پنهونیِ قطع کردنِ ریشه ی زندگی مشغوله
جردادن یقه برای نشون دادن خدایی که از رگ گردن بهم نزدیکتره، خنده داره
که تو تنهائی یاو تاریکیا مهربونتر ازخدام مگه هست؟
میترا ملک محمدی
ZibaMatn.IR
