100 متن کوتاه اشعار معروف ۱۴۰۴ جدید 2025

یا بفرما به سرایم یا بفرما به سر آیم
غرضم وصل تو باشد چه تو آیی چه من آیم

گر بیایی دهمت جان ور نیایی کشتمت غم
من که بایست بمیرم چه بیایی چه نیایی

خواب نمیبرد مرا ، یار نمیخرد مرا

مرگ نمیدرد مرا آه چه بی بها شدم

من به اندازه ی غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم
عقل می خواست که بعد از تو جوان باشم و شاد
من ولی با غمِ عشق تو زمین گیر شدم

صد سال ره مسجد و میخانه بگیری
عمرت به هدر رفته اگر دست نگیری
بشنو از پیر خرابات تو این پند
هر دست که دادی به همان دست بگیری

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

ای ڪه مسجد میروی بهر سجود...

سربجنبد،دل نجنبد،این چه سود...!!؟

دل به تو سجده می کند
قبله اگرچه نیستی

نیتِ هر نماز من
مذهب و عشق کیستی ؟

تا به کی باشی و من
پی به حضورت نبرم ؟

آرزوی منی
ای کاش به گورت نبرم

دلم تنگ است
دلم می سوزد از باغی که میسوزد
نه دیداری
نه بیداری
نه دستی از سر یاری
مرا آشفته می دارد
چنین آشفته بازاری

امشب از غصه پرم حوصله داری، یا نه ؟

می توانی به دلم دل بسپاری، یا نه؟

سر پیری اگر معرکه ای هم باشد
من تو را
باز تو را
باز تو را میخواهم

کتاب کهنه تاریخ را
نخوانده ببند

دلم گرفت
از این گردش و
از این تکرار

 

رفتی ای آرام جان
آتش بجانم کرده ای
نشتر غم را فرو
در استخوانم کرده ای

وه چه شود اگر شبی
بر لب من نهی لبی
تا به لب تو بسپرم
جان به لب رسیده را

ما را به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست

لب تر نکن اینقدر
که زجرم بدهی باز

یک مرتبه محکم
بغلم کن که بمیرم

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست…
حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا... در گلو شکست…

صد بار گفتمش
وسط حرف من نخند
یکبار خنده کرد
بیا عاشقش شدم

دل به دلبر دادم و ، دلدٖار ، دل را ندید

دل به دلبر دل سپرد ،دلدار ،پا از دل کشید

دل به دنبال دلش ، دل دل کنان ، دلخونِ دل

دل شکست و
تیره روزی شد نصیب دل ،دلا

میروی یک روز و با خود میبری روح مرا

دوستت دارم
همان قدر
که نمیگویم !

همان قدر
که نمیدانی !

همان قدر
که نمی آیی

به شرط
آبرو یا جان،
 قمار عشق کن با ما

که ما جز باختن،
چیزی
نمی خواهیم ازین بازی!

آرام بگویم دوستت دارم
تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟

سرشار‌ از احساس است،
شعرِ زندگی با تو؛
وقتی که:
صبح،
از مَطلعِ آفتابگردانِ بوسه‌هایت،
شکوفا می‌گردم؛
و شب،
در مَقطعِ شب‌بوی آغوشت،
آرام می‌گیرم!

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

دلم در دست او گیر است،

خودم از دست او دلگیر

عجب دنیای بیرحمی،

دلم گیر است و دلگیرم

همدردی و هم دردی و درمان دل ما

ای هرچه بلا
هرچه جفا
هرچه شفا
تو

هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را

من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم، می‌شکنم

به آتش میکشم خود را ، همه افکار بیخود را

به هر دم میزنم اما ، تو از من در نمی آیی

هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه ای

اما دل بشکسته ام ، نشکست پیمان تو را

گر تو شیرینِ زمانی !

نظری نیز بہ من کن کہ بہ دیوانگی از
عشق تو ...

فرهادِ زمانم !

در اندک من

تویی فراوان

بیا...
دنیا نمی ارزد
به این پرهیز و این دوری

ای شیر شکاران سیه موی سیه چشم!
آهوی گرفتار به زندان شما من

دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست
جانا، به خدا من... به خدا من... به خدا من

مگر
نسیم سحر
بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد

نشانِ راه سلامت
زِ من مپرس که عشق
زمام خاطر بی‌اختیار من دارد!

-بس که خمیازۀ فریاد کشیدم،
دیری‌ست ؛
خواب‌هایم همه کابوس،
همه فریادند…

هزار آتش و دود و غم ست و ...

نامش عشق

هزار درد و دریغ و بلا و ...

نامش یار

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا ؟
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم ،غم سر نیست مرا ...

این سر که ز اندیشه مرا بر سر زانوست
گر بر سر زانوی تو می بود چه می بود؟

با
کدامین
شانه
بهتر
میکنی
دیوانه ام
موی تو شانه کنم یا سر نهی بر شانه ام

ما سپر انداخته ایم گر تو کمان میکشی

تو از ایّوب می گویی که
صبرش ‌آن چنان بودَست
پُر از بی‌تابیَم امّا
تو از من تاب می خواهی
کنارت هستم و عاشق،
نفسهایم همه اُمّید
مرا رفته، مرا مُرده،
مرا در قاب می خواهی؟

آدم ها به کفش ها بی شباهت نیستند
کفشی که همیشه پایت را می زند
آدمی که همیشه آزارت می دهد
هیچ وقت نخواهد فهمید تو
چه دردی را تحمل کردی تا با او
همقدم باشی ...

به هر کجا که می روم
همیشه می رسم به تو
ببین چگونه می کشی
مرا به مسلخ خودم

تب کردن تو
مردن من
هر دو بهانه ست ...

عشق است که بین من و تو در تب و تاب است...

گفتی که به وصلم برسی زود مخور غم
آری برسم گر ز غمت زنده بمانم

به تو گفتم:گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو
من درختی پر شکوفه شوم
و برف آب شد
شکوفه رقصید آفتاب درآمد.

میل من سوی شما
قصد توسل دارد

مرا به هیچ بدادی ومن هنوز بر آنم

که از وجود تو
به عالمی نفروشم

عشق ،
داغی ست
که تا مرگ نیاید
نرود ...

من آنِ توام

مرا به من
باز مده...

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

می شود عاشق بمانیم؟
می شود جا نزنیم ؟
می شود دل بدهم
دل بدهی
دل نکنیم ؟

آنکه مسٖت آمد و
دستی به دلِ ما زد و رفت

خواست تنهایی ما
را به رخ ما بکشد!

حق نداری به کسی دل بدهی ، اِلّا من

پیش روی تو دو راه است فقط من یا من

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گوش کن نبض دلم زمزمه اش با تو یکیست

بغض پنهان گلویم شده ای

هرشب از دوری تو می میرم

میان خواب و بیداری
شبی دیدم خیال تو

از آن شب واله و حیران
نه در خوابم نه بیدارم

به خدا هیچ کس در نظرم غیر تو نیست
لا شریک لک لبیک خیالت راحت

اکنون ‌که بدون تو نشستیم

با خاطره هایت همه جا دست به دست ایم

عطر تو چون گلاب عشق
مست کند خیال من

حیف است
خوابیدن وقتی زندگی بیرحمانه کوتاه است
اگر در جهانی دیگر همدیگر را یافتیم
این بار بگو دوستم داری
یا من اول بگویم
حیف است نگفتن وقتی زندگی؛
چنین کوتاه است

هر چه دارم از تو دارم
ای همه دار و ندارم

با تو آرومم و بی تو بیقرار بیقرارم

مَگَر جانی
که هَرگَه آمَدی ناگه بُرون رَفتی؟

مَگَر عُمری
که هَر گَه می رَوی دیگَر نِمیایی؟!!!!

بیا
که میرود این شهر
رو به ویرانی

بیا
که صاف شود
این هوای بارانی

غم در دل تنگ من

از آن است که نیست

یک دوست که

با او غم دل بتوان گفت ....!

تو نیستی که ببینی چگونه با دیوار
به مهربانی‌ یک دوست از تو می‌گویم

تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار 
جواب می شنوم

مرا زیستن بی تو، نامی ندارد
مگر مرگ من
زندگی نام گیرد

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن

کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

ای نام تو بهترین سر آغاز
بی نام تو نامه کی کنم باز…

نظامی

هر که نامخت از گذشت روزگار
نیز ناموزد ز هیچ آموزگار

رودکی

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!

آخر، منم انسانم و یک دل دارم!

یک دل، که نه صد دل، شده‌ام شیدایت؛

گل‌بوسه‌ی حس، بر لبِ «تو»، می‌کارم!

از همه سو به تو محدودم

گفته بودند:
از دل برود هر انکه از دیده برفت...

تو که همچون نفسی
تو که از دیده برفتی و نرفتی از یاد...

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنگین شده

ای بروی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی ها کرده پاک

دل به هجران تو
عمریست شکیباست ولی
بار پیری شکند پشت شکیبائی را...

خزان به قیمت جان
جار میزنید اما

بهار را به پشیزی
نمیخرید از من

می نویسم باران

دیگر پروانه و باد خود می دانند

پاییز است یا بهار

ای لبانت بوسه گاه بوسه ام
خیره چشمانم به راه بوسه ات

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

درون سینه ام دردیست خونبار

که همچون گریه می‌گیرد گلویم

غمی ‌آشفته ، دردی گریه‌آلود

نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم ...

ای کاش نکردٖمی نگاه از دیده
بر دل نزدی عشق تو راه از دیده
تقصیر ز دل بود و گناه از دیده
آه از دل و صد هزار آه از دیده

روی تو خوش می نماید آینهٔ ما
کآینه پاکیزه است و روی تو زیبا

سعدی

چو ایران مباشد تن من مباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

فردوسی

خوشا سکوت؛
فنجان قهوه،
میز.
خوشا نشستن
چون مرغ دریایی
به تنهایی
که بر چوبکی بال می گشاید

با ترنّم‌های نابت، دشتِ جانم سبز شد

با هزارآوای مهرت، زندگی دارد دلم

ای مونس روزگار چونی بی من

ای همدم غمگسار چونی بی من

من با رخ چون خزان خرابم بی‌تو

تو با رخ چون بهار چونی بی من

لبم هوای لبت را
دلم هوای دلت

عجب هوای عزیزی
میان فکر من است

و
مانده ام که
بگویم : ؟؟؟؟
تنم هوای تنت

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر
من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم

من تو را والاتر از تن
برتر از من دوست دارم

من

شاهدِ نابودىِ دنیاى منم

باید بروم

دست به کارى بزنم ...

تا شب همه شب خواب به چشمم بنشانم
تا پر شود از حسّ حضور تو ضمیرم
باید تو بگویی شبت آرام عزیزم
تا با نفس گرم تو آرام بگیرم

باز هم کشته و بازنده ی این جنگ منم

که تو با لشکر چشمانت و

من یک نفرم

غالبا در هر تصادف می رود چیزی ز دست

لحظه‌ ی برخورد چشمت با نگاهم دل برفت

تا تو مراد من دهی

کشته مرا فراق تو

رَفت آن تازه گُل و ماند
به دل خار غمش

گُل کجا جلوه‌گر و
سرزنش خار کجاست؟