100 متن کوتاه امید صباغ نو ۱۴۰۳ جدید 2025

گیرم غم روزگار سنگین باشد
گیرم دل بی قرار غمگین باشد
باید بکَنیم بیستونی در خویش
تا آخر شاهنامه...
شیرین باشد!

سنگم، اما به خدا اخمِ ظریفی کافی‌ست
ناگهان ذوب کند قلبِ دماوند مرا...

دنبالِ خوش نشستنِ تاسم، ولی چه سود
قانونِ مارپله چنان تخته نرد نیست...

صبح‌ها چشم‌ به اخبار حوادث دارم
تا ببینم که رسیده خبرِ چند‌ نفر؟!

شیرینی‌ات به کام رقیب است و تلخی‌اش
عمری مرا به خلسه‌ی بیداد می‌بَرَد...

شیطنت های من دیوانه را جدی نگیر

پشت این لبخندها سی سال غم دارم رفیق!

لحظه لحظه‌ی تو را خط به خط سروده‌ام
رفته‌ای‌ّ و رفته‌اند شور و حال این خطوط!

مثل قایم باشکِ دوران خوب کودکی
هرچه از تو می‌گریزم، باز پیدا می‌کنی...

کسی از ظاهر یک کوه
حالش را نمی فهمد
به ظاهرساکتم ،
در سینه ام آتشفشان دارم

اینجا تمام حنجره ها لاف می زنند
هرگز کسی هرآنچه که می گفت ، آن نبود !

فرهادم! اما چند سالی دیر فهمیدم
افتاده دست دشمنانم قصر شیرینم...

وقتی که چشم لال و زبان، کور و کر شود
زخم آن زمان زبان به سخن باز می‌کند...

در قهوه‌ایِ چشم تو خواندم که محال است
آن‌کس که مرا عاشق خود کرد نباشی!

گفتی که دل به آبیِ دریا بزن؛
بیا...
کو چشم آبی ات که خودم را فدا کنم؟

حل شدی در خون بی‌رنگم شبیه حبّه قند
سخت و سنگین، مثل فرمول ریاضی نیستی!

به ظاهر ساکتم
در سینه ام آتشفشان دارم...

هر کسی را بهر
کاری ساختن
کار من دیوانه ی او بودن است

زن که باشی بی‌کلاهی هم برایت عار نیست
شال خود را در عوض، هر روز قاضی می‌کنی!

تاریخ بی‌حضور تو یعنی دروغ محض
هر سال بیست_و_هفتم_آبان جهنم است
.
.

به جز تو قلب خودم را به هیچ کس نسِپردم
تو هم غمی به جهانم اضافه کردی و رفتی...

دیگر سکوتم از رضایت نیست، آخر
قفلی که بستی بر دهانم، بی‌کلید است...
.

تا گفتم عاشقت شده‌ام دورتر شدی
سهم من از وجود تو اندوه و آه شد...

ای نیمه‌ی پنهان من! دوری ولی نزدیک
با روح خود تسخیر کن جسم شرورم‌ را

ای ضمیر مفرد حاضر! منِ دیوانه را
با کدامین فرض، تحلیلِ ریاضی می‌کنی؟!

دلیل این همه احساس را نمی‌دانم
نپرس این که چرا تو... جواب راحت نیست!

پاییز هم گذشت و به جز حسرتش نماند
مثل خودت که رفتی و دیگر نیامدی

یک‌روز سمت شهر خودم کوچ می‌کنم
با دردهای کهنه و غم‌های بی‌شمار...

گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید
آمدیّ وُ همه‌ی فرضیه‌ها ریخت به هم !

از بس دلش دریاست، بغضم‌را که فهمید
وا کرد سمت روشنی دروازه‌اش را...

گفتی چه خبر؟ از تو چه پنهان خبری نیست
در زندگی ام، غیر زمستان خبری نیست

کو آن رفیق مدعیِ روزهای سخت؟
تا با غم تو عکس بگیرد به یادگار...

هرچه غم، ذهنِ مرا خسته و مغشوش کند
یک نفر هست به درد دل من گوش کند...

پاییز هم گذشت و به جز حسرتش نماند

مثل خودت که رفتی و دیگر نیامدی!

هر کسی را بهر کاری ساختند

کار من دیوانه ی او بودن است

بدون تو چه کنم خلوت خیابان را
شلوغ کرده ترافیک غصه میدان را

دیوار ما از خشت اول کج نبود، اما

این عشق پیر لعنتی معمار خوبی نیست

«مرد»ی به این که عشق ده زن بوده باشی نیست
مردان قدرتمند، تنها «یک نفر» دارند!

کشف کردم چشمت از هر الکلی گیراتر است
راضی ام از این که کشفِ دستِ رازی نیستی...
.

خورشید از حضور تو الگو گرفت و بعد،
زیباتر از همیشه ی خود -مثل ماه- شد
.

نابرده رنج گنج میّسر اگر شود

با تار مویی از تو برابر نمی شود

شبیه معجزه‌ها اتفاق می‌افتد
جنونِ آنیِ دیوانه‌ها در آغوشت

از سردیِ دستان تو قدری نگرانم
دستم به هوا رفته که دلسرد نباشی...

یک روز -شاید زود، شاید دیر- می فهمی
زخم زبان مردمِ نامرد یعنی چه؟!
.

خوب می دانم تحمل کردن من ساده نیست

این که پایم مانده ای عاشق نوازی می کنی

با خاطره های تو
که سرسبزیِ محضی
هر روز برای منِ دیوانه،
بهار است ...!

درفال غریبانهٔ خود گشتم و دیدم
جز خط سیاهی، ته فنجان خبری نیست...

نستراداموس این را پیش بینی کرده بود
آخرین جنگ جهانی را تو برپا می‌کنی

دلم گرفته، به من فرصت دوباره ببخش
که تا نفس بکشم بی‌هوا در آغوشت...

عاقبت در شبِ آغوش تو گم خواهم شد
دل به دریا زدن رود تماشا دارد...

یک نفر هست که با بودن او شاد شوم
عشق را با منِ دیوانه هم‌آغوش کند!