من معجزه رو باور دارم. اما نه معجزه ای که بشینی انتظارشو بکشی و اونقدر بهش فکر کنی تا اتفاق بیفته!
من به معجزه ای اعتقاد دارم که قلب آدم با عشق میتونه رقم بزنه.
به معجزه ای اعتقاد دارم که ذهن آدم با آگاهی و اندیشه میتونه بسازه.
وقتی قد میکشی و بزرگ میشی و با کنجکاوی میری دنبال خیلی چیزا تا ببینی دنیا دست کیه، وقتی ماهی سیاه کوچولویی میشی که از برکه ی کوچیک دورت میگذری و راه رودخونه رو میگیری تا بری برسی به دریا، وقتی با دریاها و اقیانوسا آشنا میشی، وقتی میبینی جهان هستی چقدر متفاوت تر و رنگارنگ تر از اون چیزیه که از بچگی بهت نشون دادن و گفتن زندگی همینه، اون معجزه درونت اتفاق میفته.
آگاهی به اینکه تو یه ذره ای دربرابر کائنات و جاهلی به دریا دریا علم و کشف و اتفاق.
میله های زندون ذهنت که میشکنه، نور سرازیر میشه تو وجودت.
نور بینش که به قلبت راه پیدا میکنه و باعث میشه بپذیری هر اونچه رو که قبلا برات قابل تحمل نبود.
من به معجزه هایی که از درون ما میاد و دنیامونو زیر و رو می کنه باور دارم.
اگه ما خداهای کوچیک روی زمین باشیم پس معجزه کردنم ازمون برمیاد. پرواز کردنم ازمون برمیاد. به شرطی که دستامونو از رو چشمامون برداریم و از دیدن هرچی که تا امروز از دیدنش امتناع کردیم ، نترسیم.
جهان زیباست. به تفاوت هاش. به رنگارنگیش. که هر رنگی یک معجزه ست.
ZibaMatn.IR