به دلم ، روحم ، احساسم ، به همه ی جآنم سنجاق می زنم؛ خوشی های کوچکی را از جنسِ زندگی !
همان ها که گاهی بی هوا، میانِ نبضِ تندِ روزمرگی ها گم می شوند
و آن ترکیبِ خوش عطر و ملسِ هیجان و شوق، به طعمِ گسی چون سکون و بی تفاوتی عادت می کند...
به دلم می گویم: به هیچ چیز عادت نکن، عادی شدن در هر حالتی ، اتفاقِ فوق العاده ای نیست...
هنوز و تا همیشه بگذار ، زندگی شانس اش را در برابرِ تو امتحان کند...
به نیمه های مهربانِ زندگی و آدمها، دلگرم باش!
و به آن نیمه ی پر قدرت و جسورِ خودت که هیچ سازشی با
شکست ندارد!
دلم را به هزار بهانه ی کوچکِ شوق انگیز
دلم را به دستهای نور و چشمهای ماه
دلم را به امید سنجاق می زنم ...
ZibaMatn.IR