فکر میکنم عادی شدن، با یک شیب ملایمِ بی رحم اتفاق میوفته.
اینکه نشنیدنِ صدات دیگه مثلِ اوایل اذیتم نکنه.
اینکه دیدن هر روزه ات نیازِ جونم نباشه و بدونِ نق زدن تحمل کنم.
اینکه وقتی صدات میزنم بگی "بله" و برام اهمیت نداشته باشه که از شنیدنش بیزارم.
عادی شدن عمیق ترین ترسِ منه. زجر آورترین اعترافِ منه!
ZibaMatn.IR
