در 1902به دنیا آمدم
دیگر به شهر زادگاهم بر نگشتم
اصولأ بازگشت را دوست ندارم
در سه ساله گی نوه پاشایی بودم در حلب
در نوزده ساله گی دانش جوی دانشگاه کمونیست مسکو
در چهل و نه ساله گی بار دیگر به دعوت کمیته مرکزی در مسکو
از چهارده ساله گی شعر سروده ام.
بعضی ها انواع گیاهان را خوب می شناسند،
بعضی ها انواع ماهی ها را
من انواع جدایی ها را
بعضی ها نام ستاره گان را از حفظ دارند
من نام حسرت ها را
در زندان ها خوابیدم، در هتل های بزرگ هم
گرسنه بوده ام، اعتصاب غذا کرده ام،
و تقریبإ غذایی هم نیست که نچشیده ام
در سی ساله گی حکم به اعدامم دادند
در چهل و هشت ساله گی خواستند مدال صلح به من دهند،
که دادند.
در سی و شش ساله گی شش ماه طول کشید،
ازسیمانی چهار متری عبور کنم
در پنجاه ونه ساله گلی پراک را تا هاوانا در هجده ساعت پرواز کردم
لنین را ندیده ام؛ اما 1924 بر سر تابوت اش نگهبانی داده دادم
در 1961 او را در کتاب هایش دیدار کردم
بیهوده تلاش کردند مرا از حزبم جدا کنند
اما زیر بت های سرنگون شده ام له نشدم.
در 1951 با دوست جوان در دریای سیاه از مرگ گذشتم
در 1952 چهار ما دراز کش با قلب نا سازگار در انتظار مرگ خوابیدم
به زنانی که دوست شان داشتم بسیار حسادت ورزیدم
اما هرگز به کسی حسرت نبردم حتا به چاپلین.
به زنانم خیانت کردم
پشت سر دوستان بدگویی نکردم
می خوردم، معتاد نشدم
و شادم که با عرق جبین نان در آوردم
در رو در بایستی از دیگران دروغ گفتم
گاهی هم به هیچ دلیلی دروغ نگفتم
سوار قطار، هواپیما و ماشین شدم
خیلی ها نشده اند
به اپرا رفتم
خیلی ها نرفته اند حتا نام اش را نیم دانند
از بیست ساله گی به این طرف به خیلی جاها هم که مردم می روند
نرفتم:
مسجد کلیسا، معبد کنیسه
اما فال قهوه گرفتم
کتاب هایم به سی چهل زبان منتشر شده اند
اما به زبان ترکی خودم در کشورم ترکیه
ممنوع هستند
سرطان نگرفته ام
قرار هم نیست که بگیرم
هرگز نخست وزیر و این جور چیزهای نخواهم شد
چندان میلی هم ندارم
در هیچ جنگی شرکت نکردم
نیم شبان به پناه گاه ها نرفته ام
زیر بمباران ها خود را به زمین نیدنداختم
اما در شصت ساله گی شوریده سر عاشق شدم
کوتاه سخن، رفقا
امروز در برلین حتا اگر از غصه دق کنم
می توانم بگویم: « مثل یک انسان زیسته ام »
و چقدر دیگر زنده خواهم بود
و بر سرم چه ها خواهد آمد،
که می داند؟
ZibaMatn.IR
