اریش فروم، مسیر تکاملی عشق را از اوان کودکی پی جویی می کند، یعنی زمانی که فرد برای آنچه هست مورد عشق قرار می گیرد یا دقیق تر بگوییم به این دلیل که هست مورد عشق قرار می گیرد. بعدا بین هشت تا ده سالگی، عامل جدیدی به زندگی انسان پا می گذارد: آگاهی از اینکه فرد عشق را با فعالیت خود پدید می آرود. وقتی فرد بر خودمداری غلبه می کند، نیاز دیگری به اندازه ی نیاز خودش اهمیت می یابد، و کم کم مفهوم عشق از مورد عشق بودن به عشق ورزیدن تغییر می کند. فروم مورد عشق بودن را با وابستگی یکی می داند که در آن تا زمانی که فرد کوچک، درمانده یا خوب بماند، با مورد عشق بودن پاداش می گیرد. در حالی که عشق ورزیدن وضعیتی قدرتمندانه و موثر است. عشق کودکانه از این قانون پیروی می کندکه &دوست دارم چون دوستم دارند.& قانون عشق بالغانه این است:&دوستم دارند چون دوست دارم. عشق رشد نیافته می گوید:&دوستت دارم چون به تو نیاز دارم. عشق بالغانه می گوید:به تو نیاز دارم چون دوستت دارم.
ZibaMatn.IR