ممنونم از تویی که
رویامو زنده کردی
مدیونتم همیشه
خانم خیلی مردی!
توو روزایی که هیچکس
درد منو نپرسید
مرحم شدی و دستات
بخشید عشق و امید
از آدمای این شهر
هی زخم خورده بودم
تلخه ولی بگم که
قبل از تو مرده بودم!
قلب منو به مرز
مرگ و جنون کشوندن
آیدین منم که دیدم
شعرامو می سوزوندن
این سمفونی همیشه
تکرار بی کسی بود
گردابی که توو بهتش
خورشید میشه نابود
من شاملوی خسته
از عشق و خنده بودم
یک عمر با غرورم
تنهایی مو سرودم
آیدا شدی که باتو
عاشق بشم بفهمم
شاید خدا می خواست که
عشق تو باشه سهمم
بخشیدی تلخی هامو
با مهر مادرانه ت
گاهی میشه یه آدم
تنهاترین بهانه ت
من بارها خودم رو
با دست غصه کشتم
فهمیدم از حضورت
خالی نبود پشتم!
مدیون دست هاته
این شاعر همیشه
این نقطه از ترانه
آغاز زندگیشه...
◼ ترانه سرا: سیامک عشقعلی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
