تسبیح خداوند را می توان، حتّی:
در صدای غرّش ابرهای سیاه،
احساس نمود!
آسمان؛
زمین؛
و هر آن چیزی؛
که نشان از وجود دارد،
در تسبیح سبزِ بی کرانه ی عشق جاری است؛
پس تو ای انسان!
چرا نسیان؟
چرا در ستایشِ ایمان،
زبانِ جان،
به وصف نگشایی؛
و خدایت را،
با نهایتِ ارادت،
عبادت ننمایی؟!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک دل سروده، کتاب راز و نیاز.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
