100 متن کوتاه مریم گمار ۱۴۰۴ جدید 2025

جا مانده
رد نگاهم
بر ماه ِ برکه ی آرزوها

به حد دریا که عمیق است وخروشان ..

عشقت در من در جریان است ...

ای اقبال سبز
بگو چند ستاره به خواب بهار تکانده ای؟
که حالا به هر سو قنوت می گیرم
تو روییده ای!

خیابان احساسم

زمستانی ست
مدارا کن با من

ای دوست
بهار نزدیک است

دوست داشتنت به پایم می پیچد
و من گل سرخی می شوم
در هوای تو...

گیسوان شب یلدایی *تو*
تمام خزان مرا به باد داد...

ساز قلبم
روی
نت
چشمانت
کو ک است

تو بخند...
من قول میدهم...
تمام جهان را برایت برقصانم

تو آن بوسه ای
که هرگز
از لبانم نمی افتی

دلم را نذر..
ڪدام نگاهت...
ڪردہ اے
ڪہ هرچہ می بینم
جزتو.....
نمی پسندم

گیسوان خورشیدیت
تاب دهی...
بهار میشود

عطرِ ماندگاری دارد
سیهِ چشمانت
یک بار
دیدمت....
یک عمر
در بند توام

دل غارت شد
به تماشای
نگاهت

رگبارِ
عشق بود
عمقِ
نگاهت

عطرِ تو در خیابانِ
باران زدهِ پخش شده
وتو نیستی

دریا نرفته
ساز چشمانم
به جزر و مد
مشغولند

خورشیدم
طلوع که میکنی
سایه ای میشوم
درکنارت

به تو که فکر میکنم
بی هوا لبخند میزنم
انگار سالها باتو زیسته ام

کلمات به دست شکوفه می رسید
اگر پای  دشت ترک بر نمیداشت.
مریم گمار

و هیچ شناسنامه یی نمی دانست
نامِ تو
آونگ شده بر شانه های خوش بختی
مریم گمار

جیغ می کشد دشت
تا سکوت پنجره
در فرم دیگری
گل بگیرد در صورت باد
نور را کشیده
به آبی رگ ها...
با نبضی تند
مریم گمار

بگو چطور شاخه بچکانم از نور
وقتی نشسته بر حنجره ی باد
و گوش کلمات را پر میکند
مریم گمار

نگاه کن!
فقط تومی توانی
قدم بزنی
بر شانه های این تاک
و رّد پایت از حافظه خورشید پاک نشود

مریم گمار ۱۴۰۲/۳/۲۸

نفس بکش مرا در  قطره های باران
در خلوص رگ های ابر
که من در انحنای آب نام تو را می خوانم   
مریم گمار
۱۴۰۲/۵/۷

پاییز شدم
وقتی نگاهت در باد گم شد

حالا
هرجور پلک میزنم
فصل عوض نمیشود
مریم گمار

حالا اگر بیفتد
ستاره بر زمین و
واژه بر سیاهی
و بپَرد
هوش از سرِ طبیعت
باز بر پوستم جوانه می زنی
باز در رگ هایم  می درخشی
مریم گمار ۱۴۰۲/۱۰/۱۴

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان

انار سرخ دلم
به پیشوازِ نگاهت
ترک برداشت
دانه دانه
هزاران شد

حوالی من،جز

قهوه چشم هایت،

رنگی نیست

هر صبح با
باز شدن پلک هایم
در من طلوع می کنی
و آن طرف
شعرهایم غروب

شعرهایم تا آسمان
برایت قد می کشند
باید روح
بزرگی داشته باشی

من آرام آرام
لبخند می زنم
تو بلند بلند
عاشقم می شوی

گونهِ اش؛
گل انداخته بود
درست؛ مثل:
دامن گل گلیِ اش!
زیبا بود....

دستانم را بگیر
تا زودتر از بهار
شکوفه دهم
تو خودت میدانی
گل مریم زیباترین است

همزادِ تاریکی

پشتِ گل احساسم
صدای پای شب می آید

تو باشی من خوبم
حتی سایه ات
مرا به
رقص می کشاند

بیا که
بی تو
جانم
یک دنیا
کم دارد

تاب می خورم بر سکوت اندیشه
که از عصیان سطرها
بر لایه ها ی پاییز زرد می شود
 
ای اشتیاق پریدن، در ژرف ترین گذر گاه.
برم گردان!
به بند ناف بریده
به تعادل آفتاب
به لبخندی تازه
مریم گمار