هر بار که در بی تفاوتی ها رها میشوم
کمتر صبور هستم
کمتر باگذشت...
کمتر عاشق...
و در یک لحظه تمام میشوم
دیگر به معنای واقعی تمام شده ام؛
اما دیگر بدون اینکه به پشت سرم نگاهی بیاندازم
خودِ تمام شده ام را تیمار میکنم
همچون مادری بر بالین فرزندی که بیمار است
مادری که خود درد دارد
اما در خیال درمان فرزندش غرق شده است.
علیرضا مرادی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
alirza.moradi_