عمر بی بهانه
شعر ترم طراوت شب زنده داری است
آرامشم نشانه ی هر بی قراری است
عطر خوشیکه میوزد از غنچه با نسبم
حال و هوای مرحله پرده داری است
دلواپسم اگر شده فردای لحظه ها
از توشه ی نمانده به روز نداری است
در سایه روشن سر تصویر زندگی
آئینه های پرتوی از برد باری است
لایق اگر نبوده دلی در مقام عشق
این عمر بی بهانه برای چه کاری است!
هر میوه ای که باغ مرا را پر ثمر کند
شادانه ای که در دل من می سپاری است
درمان درد پیکره ی سرد آدمی
مرهم اگر به زخم دلی می گذاری است
♤♤♤
✍ علی معصومی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
