بخشش را «بخش کن»… محبت را «پخش کن» …
غضب «پریشانی» است… نهایتش «پشیمانی» است …
هر چه «بضاعتمان» کمتراست … «قضاوتمان» بیشتر است…
با «خویشتنداری» … «خویشاوند داری» …
به «خشم» … «چشم» نگو …
انسان «خوشرو» … گل «معطر» ست.
«دوست داشتن» … را «دوست بدار»
از «کینه» …«متنفر» باش
به «مهربانی» .. «مهر» بورز
با «آشتی» …. «آشتی» کن
و از «جدایی» …«جدا» باش….
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
علیرضا عباسی