من یک برگ هستم که در شاخه درخت باد را در بغل میگیرم.
من زیبا و تازه هستم و از پروردگار به خاطر آفرینشم ممنونم.
من آب را از ریشه های درخت می گیرم و اکسیژن را به جو هدیه میدهم.
من سبز زندگی می کنم تا زندگی حفظ شود..
اما این روزها، من نگرانم من غمگینم.
من می بینم که برادران و خواهرانم از درخت می افتند و خشک می شوند.
من می بینم که درختان بریده می شوند و جای خالی آنها باقی می ماند.
من می بینم که هوا آلوده و زمین گرم می شود و باران کمترو کمتر می بارد.
من می بینم که حیوانات دوست داشتنی از جنگل فرار می کنند و به آغوش انقراض پناه می برند.
من می بینم که انسان ها بدون توجه به پیامدهای عملکردشان، به تخریب محیط زیست ادامه می دهند.
آیا این انسان ها نمی دانند که با تخریب محیط زیست، خود را هم تخریب می کنند؟
آیا آنها نمی فهمند که با از دست دادن تنوع زیستی، خود را از منابع حیاتی، خدمات اکوسیستم، زیبایی طبیعت و ارزش فرهنگی و اخلاقی محروم می کنند؟
من یک برگ هستم
وَ خیلی خوشحالم که انسان نیستم…

ابوالقاسم کریمی

17/تیر/1399

ورامین
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
اشعار و نوشته ها:ابوالقاسم کریمی