گاهی زمان نمی تواند التیام بخشِ تمامی زخم هایی باشد که تا به مغز و استخوان آدمی رسوخ کرده اند. چرا که با گذشت زمان تنها به زخم هایت عادت میکنی، به نبودنِ کسانی که گمان میکردی تا ابد ماندگارند و اکنون که باید نیستند. گرچه انسان ها رفتنی هستند اما خاطرات همیشه ماندگارند و من هیچ چیز را فراموش نکرده ام. رفتن بعضی ها نگاهت را پُر از غم و قلبت را اندوهگین میکند. اشک هایی که بیصدا میریزیم همان حرف هایی هستند که هیچگاه نتوانستیم بر زبان بیاوریم.آدمی گاهی مرحمی برای زخم هایش، همدمی برای حرف هایش و شانه ای برای اشک هایش نیاز دارد. اما افسوس در دنیایی که اکنون هستیم، قلب ها از جنسِ سنگ، محبتشان پُر از منت و آغوششان همانند خنجریست که روحت را تکه تکه میکند. در این سرزمین شادی جایش را به غم داده و مهربانی سالهاست که مُرده.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
