متن زهراامیدی

یک دیده نظر کردم و


یک عمر پشیمان گشتم...

قسم به چَشم سیاهت
که جانم به لب رسیده، از نبودنت...

و تا به امروز سالهاست که در تنهایی غوطه ورم
غم هایم را درون سینه ام پنهان میکنم
لبخند بی جانی بر چهره دارم
شادی هایم را در کودکی جا گذاشته ام
و اکنون هر چقدر بزرگتر میشوم
غم هایم بیشتر و شادی هایم اندک است
نمیدانم در این روزگارِ...

تنها دلیلِ ماندنم در این زندگی پُر از اندوه
وجودِ نازنینِ توست
وجودِ چشمانی که نور زندگی ام شدند
و خنده هایی که اُمید را در من زنده کردند.

گاهی زمان نمی تواند التیام بخشِ تمامی زخم هایی باشد که تا به مغز و استخوان آدمی رسوخ کرده اند. چرا که با گذشت زمان تنها به زخم هایت عادت میکنی، به نبودنِ کسانی که گمان میکردی تا ابد ماندگارند و اکنون که باید نیستند. گرچه انسان ها رفتنی هستند...

تا روزی که نفس میکشم همیشه در قلبم زنده ای، زمانی که چشمانم را میبندم تو را میبینم، با خنده هایت شاد میشوم و با غم هایت میمیرم. و تمامِ آنچه از این زندگی لعنتی میخواهم تو هستی!
ای کاش، میتوانستم تو را کنارم داشته باشم و ای کاش زمان...