متن امیرحسین پناهنده

از فرط نبود عشق، پر کینه شدیم
چون بغض فروخورده ی در سینه شدیم
درمانده ی این تسلسل رنجیم و ...
عمریست که با درد قرنطینه شدیم!

در حجم سکوت آینه گم شده است
در عالمی از جنون تجسم شده است
مردی که به تبعید خودش تن داده؛
تسلیم هزاره ی توهم شده است...!

در خاطرِ خود بهانه ی شادی داشت
رویایِ بهارِ سبزِ آبادی داشت
بیچاره پرنده ای که در کنجِ قفس؛
از پنجره انتظارِ آزادی داشت!