شنبه , ۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
بیماریِ روان داشتن درست مانند بیماری جسمی داشتن است.یادمان باشد که هیچ احساس شرم یا گناهی در داشتن بیماریِ روان نیست.اینکه جامعه چطور به اتفاقات برچسب میزد، یک الگوی قدیمیِ کنترل افکار و دسته بندی کردنِ افراد است.با این کنترل و دسته بندی در بعضی از افراد احساس مهم تر بودن و یا با ارزش تر بودن به وجود میآورد.اما شما به عنوان کسی که درمان را شروع کرده اید یا میخواهید شروع کنید از بازی های پنهانِ جامعه ای که در آن زندگی میکنید آگاه باشید ...
کسانیکه در جلوی در بیمارستان جم برای استاد شجریان جمع شده‌اند زمانیکه می‌فهمند هنوز استاد فوت نکرده است دچار خسران می‌شوند. تو گویی چیزی را از دست داده‌اند. این «چیز» در روانکاوی همان «علت ابژهٔ میل» است. جهانی که بی‌معنا شده باشد انسانها در آن به هر چیزی متوسل می‌شوند تا مکانیسم میل‌شان حرکت کند. زنده بودن استاد مویه کردن بر او را از انسانها می‌گیرد. انسان‌های نگران حال استاد تشنه خون استادند! از لحاظ روانکاوی عصبانیت مردمان جلوی بیمارستان اصلا ...
