متن افسردگی

️توی این دنیا غیر ممکنه که با دیگران همدلی کنیم...
ما فقط با خودمون همدلی میکنیم

سالهاست منتظر آمدن روزهای بهترم
ولی نمی دانم چرا هنوز هم
دیروزها از امروزها بهترند !

من مثل خاکستر سرد اجاقی خاموشم.
با گرمای دست‌هایت قهرم
با خاطراتی که مثل خوره ، شب‌هایم را می‌جوند.
دیگر حتی گریه هم نمی‌فهمد چرا می‌آید!
شادی؟
شادی سال‌هاست از کوچه‌ی من عبور نکرده.
تنهایی‌ام را با هیچ صدایی نمی‌شود شکست.
نه با صدای تو ، نه با صدای هیچکس...

بعضیا رو که میبینم با خودم میگم کاش حضرت آدم عَقیم بود :(

به جایی تو زندگیت میرسی که از خودت میپرسی؛ چرا هنوز دنبال چیزی میرم که حتی دیگه نمیخوامش...؟!

تنهایی آدم های برونگرا را می شکند و شکستن آدم های درونگرا را تنها می کند.

زیبای خفته..

خفته در خوابست و بیدارش کنید
با دو صد اندیشه هوشیارش کنید
خفته در خوابست آخر تا به کی
تا به کی افسرده بیمارش کنید
این غزل خواندم بدانند مردمان
مردمان وقتست که پربارش کنید
نامش ایرانست نامش زنده باد
مرز شیرانست دلیرانش کنید
می‌دمد خورشید تاریخ وطن...

مردم،

گروه ساقط مردم

دلمرده و تکیده و مبهوت

در زیر بار شوم جسدهاشان

از غربتی به غربت دیگر میرفتند...

گاهی فکر می‌کنی رسیدی به آخرش.
انگار دیگه چیزی نیست برای ادامه دادن. نه امیدی، نه انگیزه‌ای، نه حتی یک جرقه‌ی کوچک.
دستات خالیه، دلت سنگین، و ذهنت پر از سکوتِ بی‌رحم.

اما تهِ خط کجاست واقعاً؟
جایی که اشکت می‌ریزه؟
جایی که دیگه نمی‌تونی حرف بزنی؟
یا وقتی که...

این که هرروز صبح از تخت خواب بیرون بیای تا هربار و هربار با همون چیزای همیشگی روبرو بشی، واقعا شجاعت بزرگی می طلبه.

سرپیکو: بعد مرگت یه روز چشاتو وا می کنی و
میبینی توی همین اتاق، با همین آدمای دور و برتی،
اونوقت می فهمی که بردنت جهنم.

جز همین کاغذ و همین خودکار
حال من را کسی نمی فهمد

شده احساسِ دلت، سرد شود؟
شده هر بندِ دلت، درد شود؟

شده در، اوج نفس‌های رها،
گُلِ رویای دلت، زرد شود؟

نفس و، «های» دلت، مثلِ تگرگ؛
شده گرمای دلت، بَرد شود؟

می دونی آدم گاهی به ته خط می رسه،
و اون موقع که افسوس می خوره که چرا،

به کسی دل بستم و وابسته شدم، چون من فقط تنهام نه اون!

من گاهی به آب و آتیش می زدم از ی راه دور بیام فقط اونی که دوست دارم ببینم،...

غروب یک فحش ناموسی ست
به تمام باورها،
به تمام امیدها،
و به تمام " بودن" هاست!

من اما در این لحظه ی نفرین شده،
در این ساعات بیهوده،
فقط دلم می‌خواهد،
گریه کنم :
برای خودم،
برای روانم،
برای روح خسته
و تنهایی بی کران جهانم !

شرح حالم را
تنها آن صندلی خاموش می‌داند
که سال هاست جز گرد غبار
کسی برآن ننشسته

تنهایی...
به تنهایی هم می تواند
دخل آدم را بیاورد
چه برسد به اینکه
دست به یکی کند با جمعه...
با پاییز...!

دست بردم به خودم تا که خودم را بکشم
شاید از درد خودم را به عدم وا بکشم

خسته برگشتم از آن مرزی که بین من بود
و خودم را به تهِ چشمان خودم دفن نمود

همانطور که انسان از نظر فیزیکی در محیط فاقد اکسیژن نمی تواند زنده بماند
روان او نیز در محیط فاقد همدلی نمی تواند دوام آورد.

چـه دورانیـسـت فریادا، که دیگر همـزبانی نیست
مــیـان کنـجِ تـنــهـایــی، نـگاهِ مـهـربـانــی نیست

چه دورانیست،غـم افزون و دل؛پرخون و دیده تر
که حتی، آشــنایان را ز غمخـواری نـشانی نیست

بـه طاقِ ابـرویِ جانان ، نـمـانـده طاقـتـی درجان
ولی با ایـن هـمه، در دیدگان؛اشــکِ روانی نیست

دلا! بـیـزارم از ایــن زنـدگانـی،...

ما معمولیا نه خودمون به خواسته هامون میرسیم نه آرزوهامون به جایی...

خسته ام از این همه دلتنگی.
که زندگیم را آشوب کرده.

اغلب اوقات ما یک نفر را بی‌عاطفه می‌خوانیم، ‏
در حالی که او فقط غمگین است.

خیلی تلاش کردم بفهمم کی هستم، اما آخرش فهمیدم هیچی نیستم، حتی دوستانمم دیگه منو باور ندارن... من یک قهرمان پوشالی بودم!