بگذار دستان ماه بگیرد
ستاره‌ی بی‌فروغِ چشمانم را
شاید در آغوشِ آرامِ شب
دردهایم از لابه‌لای پلک‌ها
سُر بخورند
و به خواب بروند
من خسته‌ام
از شمردنِ سایه‌هایی
که نیامدند
و از صدای گام‌هایی
که همیشه پشتِ در،
محو شدند
دلم،
در پستوی سکوت
چیزی شبیه گریه می‌سازد
بی‌آن‌که اشکی...
