متن اشعار حسن سهرابی

در گذر زندگی، پیچیده راهی پرغبار
حلقه‌ی زلف نگارم، روشنیِ باور است

گاه گم می‌شوم از خویش در این دشت فریب
لیک یادش در دلم چون آیه‌ای از کوثر است

بر لبش خاموشی اما در نگاهش گفتگوست
سکته‌های چشم او افسونگرِ این شاعر است

زهرِ هجرش ریخت در جانم شراری...

من به پروازِ کبوتر لبِ حوض، ایمان دارم
تو به سوختنِ پروانه‌ی بی‌جان، چرا ایمان داری؟

من به شیرانِ قلندر، پُرِ یال، ایمان دارم
تو به نیرنگِ روباهِ ستم‌کار، چرا ایمان داری؟

من به شورِ دلِ مجنونِ شیدا، ایمان دارم
تو به عصمت‌ورزیِ لیلایِ حیران، چرا ایمان داری؟

من به...

آتش‌فشان شد خاکدان، این می‌کُشد، آن می‌بَرَد
یا رب برآر از کعبه‌ات، آن منجیِ داد و خَرَد


باشد که روزی همدلی، آید میانِ مردمان

زود آی ای صبحِ ازل، ای مرهمِ قلبِ بشر

چشمِ تو دریایِ احساسِ ناب،
چشمِ من، خون گریست از التهاب.

خنده‌ات، آرامشی در جانِ شب،
سایه‌ات افتاد بر دل، بی‌جواب.

رفتی و شب‌های من بی‌صبح شد،
سینه‌ام لبریزِ آه و اضطراب.

عطرِ تو، پیچید در رؤیای دور،
نامِ تو آمد به لب، بی‌اجتناب.

ساهر از شوقِ تو آتش‌خانه شد،...

در نگاهت
شوق‌ها زنده‌اند
اشک من
بی‌صدا روان

زلفت در باد پیچید
دل در حسرت سوخت

دل دیوانه شد؟
نه، تقصیر چشم‌های تو نیست
عقل ماند به در
دست از جان کشید

ای نگار
ساهر
نامت را در غزل می‌بارد

اندر دل شهر، حیله شد رسم عوام
از سادگی‌ات می‌برندت به زکام
از بوی فریب است اگر شامه پر است
عیب از تو نباشد، نفس افتاده به دام

دلم پُر ز خون است از این خاکزار
ز تیرِ جدایی، ز زخمِ فشار

شده کینه قانون این روزگار
نه اشکی‌ست باقی، نه بویی ز یار

نه دستی به یاری، نه شانه به غم
فقط مانده سرمای ظلم و ستم


نه فریاد رسم است، نه نغمه حلال
فقط بغض پنهان...

مانده‌ام در حسرتِ چشمانِ ماه‌افروزِ تو
در شبی که ظلمتش دزدیده چشمانِ مرا

اشک‌ها با یاد تو در سینه‌ام دریا شدند
هر نسیم از سوز دل می‌برد آوایِ دعا

رفتنت چون باد برگم را ز شاخه برد و رفت
سایه‌ات هم سر نکرد ای مه به مأوایِ وفا

هرچه فریاد...

بگذار نسیم
در پیچ مژگانت بیاساید،
شاید ببرد
راز شب را
از سایه‌ی چشمانت.

مهتاب اگر
تابِ نگاهت داشت،
می‌سوخت
در آهِ پنهانت.

ای کاش بگویمت آرام:
جانم کجاست؟
در جانت.

چشم‌هایم به ستاره‌های خاموش دوخته،
و قلبم در حسرت یک شعله‌ی دور می‌سوزد،
صدای سکوت، غمگین‌ترین سرود جهان است،
که در دل شب‌های تار، جاودانه می‌پیچد

قفس اما نفهمید از چه شد این ماجرا
پر ز خون شد، ماند تنها پرزنِ بی‌ادعا

دانه می‌داد و نمی‌دید آن دل شوریده را
بند را پنهان میان مهر می‌کرد از جفا

آسمان از من گریزان، بال من بی‌سرپناه
هر چه کردم تا پرم گیرد، نشد جز اشتباه

خواستم آزادی...

سایه‌ها مرا نمی‌بینند،
نور را باید جست؛
در بازتاب خلوتِ بی‌انتها،
وجودم را پیله می‌کنم،
تا شاید پرواز کنم از قفسِ تاریکی

شعله‌ها خاموشند و دل‌ها بیقرار،
شاید از سمت خورشید انشعابی بگیریم.
در هجوم سایه‌ها، راهی نو بجوییم،
که تاریکی، زادهٔ نور است و جان را بیدار می‌کند

شب، سنگین‌تر از خلأِ درونم است
دل، می‌لرزد از شبحِ نوری که نیست
باد، رازهای فراموش‌شده‌ی کوهستان را
بر تن خسته‌ی برگ‌ها زمزمه می‌کند

صدای خاک، پژواک قرن‌های خاموش است
که هنوز در رگ‌های من جان می‌دمد
ماه خسته، از پشت پرده‌ی ابرها
چشم در چشمِ شب، بی‌کلام می‌گرید

و...

ز چشمت فرو ریخت بارانِ ناز
شکوفه زد آن دم به دامانِ راز

نسیمی گذر کرد و بوی تو داشت
دلم گم شد آن لحظه در عطرِ ناز

لبت خنده‌آورد و چشمم شکفت
چه خوش بود آن صبحِ حیرانِ راز

دلم بی‌تو در برفِ خاموش مُرد
بیا باز، ای مهرِ...

وطن در شعله‌ها افتاد خاموش
نه فریادی، نه راهی، نه هم آغوش

درختان سوخته، خاموش و غمناک
زمین تاریک، بی‌برگ و تهی خاک

نه برگی، نه امیدی، نه بهاری
نه رویی مانده از دی یا دیاری


نه ما را ساز با زنجیر و زاری
که ما را زیبد آزاد اختیاری...

مهتاب بود
و چشمِ تو
چون چشمه‌ای در سکوتی ژرف.
من
غرقِ نگاهِ بی‌امان شدم.

شاعر شدم
تا مستیِ چشمِ تو
بر قلمم بنشیند؛
تا در خاموشیِ واژه‌ها
قصه‌ی تو را
پنهان کنم.

شب‌ها
غزل سرودم،
در عمقِ شبی سیاه،
با فکرِ تو
دوباره
غم‌آلودِ جان شدم.

رفتی...
و با...

نه چشمی در شب به ناله‌ی ما خواب گیرد،
نه صبحِ وطن ز غم و خون تاب گیرد.

تو شعله زدی در دل‌های سردِ مردم،
که شاید زمین ز نفرین خراب گیرد.

تو ننگِ زمین و سایه‌ی سیه‌فام،
تو داغی بر دل‌های آزادِ ایران.

ز خونِ جوانان چه حاصل گرفته‌ای؟...

وطن در شعله آتش ، زند آهنگ خوشبختی

خداوندا نگه دارش ز تیر شوم بد بختی

دل به غارت بردی
بی‌صدا، بی‌هشدار،
در شبی مه‌آلود
که ماه هم
از شرم نگاهت
به سایه پناه برد.

با تو، هر نگاه
سربازی‌ست وفادار
به فرمان اشارتت،
و من،
فرمانده‌ای شکست‌خورده
در میدانِ دلتنگی

لحظهٔ پایانی،
پیکار با مرگ است،
ولی —
هر که جان گیرد،
سرانجامش
پُر از حیرانی‌ست...

که ندانَد روح،
چون برخیزد از تن،
به کجا رود؟
در کدام آغوش،
شب را
بی‌صدا سر کند؟

و اگر نوری
در آن‌سوی نبودن
هرگز ندرخشد،
این همه جنگیدن
این همه رستن از رنج...

ما دل و جان به کف آوردیم، به فریاد رسید


شهر اما وسط مرگ، نفس می‌کشد از گندِ دروغ

جان‌ها شد و خاک از عطشِ غیرتِ ما سرخ گشت

لیک این شهر، هنوز از نفسِ مرده، پُر است...

هزاران‌بار جان دادم
برای ناز ابرویت

بیا آخر دلِ ما را
ببر با موجِ گیسویت

ز جان و آبرو رفتم
گذشتم از همه دنیا

نرفتی یک‌دم از یادم
پری‌رویِ غزل‌پیما