متن اشعار حسن سهرابی

کاش می‌شد تک‌تک ثانیه‌های بدون تو بودن را

به پای چوبه‌دار کشاند

و بر دار حسرت، یکی‌یکی‌شان را

به تماشای مرگ نشاند

دلم چون بادبانِ پاره بر طوفان غم‌ها سرگران مانده

به امیدی که روزی در افق پیدا شود فانوس رویایی

نوای درد را «ساهر» به شوق عشق می‌خواند

که می‌داند پس از شب، صبح می‌تابد ز زیبایی

صدای فریاد سکوت را می‌شنوی؟
چه عاشقانه
به نبرد می‌خواند فریاد خفته در گلو را

از آتش بغض‌های کهنه برمی‌خیزد
چون شعله‌ای که ظلمت شب را
به آفتاب سپرده باشد
و در شکستن زنجیرها
آواز آزادی‌ست
که در رگ‌های زمین جاری می‌شود

کاش تنها زندانیِ انفرادیِ آغوشت بودم ،

که حکمِ اَبدِ عشق را بی‌هیچ عفو، می‌پذیرفتم...

نه دیواری می‌خواستم، نه پنجره‌ای، نه آزادی —
فقط نفس‌هایت... که سهمِ هوای من باشند.

پرواز کن در این دیار ،
آشیانه ای را که ساخته ای
طعمه طوفان شد و
اینک تنها خاطره ای است
دردست باد.

بیا که بی تو ستاره‌ها

گم شدند در تاریکی شب،

ماه حیران و

خورشید در انتظارت

که طلوع کند...

بیا،
که دل از تپیدن افتاده است

در غیبتِ نگاهت،

و این جهانِ بی‌تو

طعمی ندارد جز تکرارِ دلتنگی.

پرواز در خیالِ تو چه زیباست .

نسیمِ نامِ تو آرام می‌وزد،

چو خوابِ روشنِ سحر .

نگاهت صبحِ امید است و من،

تو را چون آینه در خویش می‌بینم.

می‌سوزد از فراق تو چون شمع، چشمانم

کاش نسیمی بوزد ، بَرَد از دلم آتش را

عمر که با یاد تو طی شود
در شب تار،
طلوعش سرشار از مستی است.
دست تو خورشید را می‌کِشد
از دلِ این ابرهای خسته،
و من
در پناه نَفَس‌های گرم تو
جهان را دوباره آغاز می‌کنم.

در دل شب‌های تارِ این شهر خاموش.

صدای فریاد، بر بامِ سکوت، گوش‌خراش

نه برای شکوه، نه برای التماس،

بلکه فریادِ اعتراض، بر ظلم بی‌پایان و

پروازی دوباره تا صبحی پر از نور

چه کنم دل من از تو رهِ پرواز ندارد

نه نسیمی ز تو آمد،نه پیامی ،نه نگاهی

فریاد برآرد زمانه که چه آمد به زمین باز
سرگشته و حیران و پر از داغِ کمین است


ساهر به فغان گفت که ای چرخ، چرا بی‌خبر از درد
این دایره‌ی خاک، پر از داغِ کمین است

بی‌تو، زندگی نیست جز درد و رنج
که بی‌نامِ تو، نیست در دلِ من، فرَنج

درونم تویی، گرچه پنهان شدی
زِ پرده برون آی، که دل شد به رَنج

جهان سایه‌ای از حضور تو شد
زمان قطره‌ای از عبور تو گَنج

و در آخر این سطرِ بی‌انتها —
سکوت است،...

زباله‌های ذهنت را که بیرون ریختی،
نفس کشید زمینِ خسته‌ٔ اندیشه‌ات.
پس‌مانده‌های کهنه‌ٔ تردید،
در آفتاب آگاهی جوانه خواهد زد
و در مراحلِ بازیافتِ روح،
هوای تازه دمیده خواهد شد به مهر،
به روشنایی،
به خویشتن

در نگاهت خبری هست که جانم سوزد

لب اگر لب نگشاید، نگاهت راه من است

چشمانِ تو آن زلزله در کویِ رقیب است
کز ریشه برآرد دل و ایمانِ مرا نیز

با خنده‌ی شیرین تو محشر شده برپا
افروخته بر خرمن و سامانِ مرا نیز

بی‌نام و نشانت نتوان برد دمی را
بنهاد به دفتر، غمِ جانانِ مرا نیز

ای یار! به شوقت همه‌جا نغمه...

دلم چون بادبانِ پاره بر طوفان غم‌ها سرگران مانده

به امیدی که روزی در افق پیدا شود فانوس رویایی

نوای درد را «ساهر» به شوق عشق می‌خواند

که می‌داند پس از شب، صبح می‌تابد ز زیبایی

ما در، خیالِ خود

زندگی‌ها کرده‌ایم.

در حیاطی که درختانش

از سایه‌ی ما پیر شدند.

بهارهایی که نرسیده

شکوفه کردند و ریختند.

و حوض،به ماه دل می داد

بی آنکه بداند ،در خیال خورشید است.

خفته در خونِ دو چشمم جرعه‌ای بر من رسان

ای رَفیقِ دردها زین چشمه‌ی رحمت رسان


ساهَر از دوزخِ جدایی سوخت چو شمعِ شب

ای خُدا بر جانِ او آرامشی بی‌حد رسان

خون ز رگ دزدیده شد یک لحظه آن هم بی‌صدا
آرشی آید که تیری را رهاند بی‌هوا

تیغ عدلی می‌درخشد در ظلامِ کهنه‌شب
می‌دمد صبحی دگر بر خاکِ خُفته‌ی بلا

خیز ای فرزند خورشید از دلِ خاکسترش
تا بسوزانی به نور خویش، این ظلمت سرا

رودِ خون جاری‌ست از جانِ...

ما وارثان خنده‌های خاموشیم
در کوچه‌هایی که صدا را به زنجیر کشیده‌اند،
و لبخندها را بر دیوارهای سرد آویخته‌اند.

ما نسل درختانی هستیم
که تبرها را به یاد می‌آورند
اما هنوز در دل‌شان
زمزمه‌ی بهار می‌جوشد.

ما وارثان خاکسترهای سوخته‌ایم
اما در رگ‌هایمان
جرقه‌هایی زنده است
که روزی شهر را...

بی‌گمان

هر ماشه‌ای که چکانده شود

بی‌گناهی خواهد مُرد

و خون،

پاسخی‌ست سرخ به پرسشی سیاه،

که هیچگاه پرسیده نشد...

شادمان از پسِ پاییز دویدم
شاید، که بهار
در پسِ دستان تو پنهان باشد.

باد
بر شانه‌هایم وزید
و هر بار ،
صدای قدم‌های تو
در کوچه‌های خیس تکرار شد.

اما
بهار نیامد،
و تنها باران است
که گام‌های تو را
بر سنگفرشِ بی‌کسی
به یاد می‌آورد

گلوله‌ها فریاد زدند
تفنگ‌ها خوابیدند
بوی جنون می‌دهد این خون
جنگ جای دیگری است
چه هیاهویی است
میان عقل و دل.

سکوت،
خون را تماشا می‌کند
و زمان
بر زخم‌ها بوسه‌ای کور می‌زند