متن حسن سهرابی
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات حسن سهرابی
گر چه رفتی از برم در خون من جاری شدی
چون نفس ،همسایهٔ دیوارِ تنگِ سینه ام
سخن، تاج‌بخش است و تختِ سپهر
فردوسی برافراشت با داد، مهر
تو بی‌خِردی، بی‌هنر، بی‌نشان
جهان زنده از اوست تا جاودان
ویران شده این دل، بگو ای یار کجایی
بیگانه ز خویشم، چو به من باز نیایی
آرامشم در چشم تو خانه گزیده است بیا
چون رود در آغوش دریا رسیده است بیا
بی‌تو دل از این شهر غم‌بار خسته شد
جانم به هوای تو پرواز گزیده است بیا
دست به دست باد دادم
که بیاورد نسیمت را،
در زمانهٔ سکونِ لحظه‌های پرالتهاب
ابرهای خسته رفتند
ماه اما برنگشت
شب فرو ریخت
و ستاره‌ها نامت را زمزمه کردند
بیآنکه تو باشی...
سپیده که سر زد،
کوچه‌ها از عطر تو خالی بودند
و من، در ازدحام روز
هنوز با باد سخن می‌گفتم...
بی‌تو،
من برکه‌ای سردم
که سکوت بر سطحش
برگ‌های زرد را نقاشی کرده است.
اشک‌ها با یاد تو در سینه‌ام دریا شدند
خاطراتت در دلم چون شعله‌ها برپا شدند
دلم پُر ز خون است در این خاکزار
ز تیرِ جدایی و زخمِ فشار
شده کینه قانون این روزگار
نه شادی است باقی ، نه بویی ز یار
نه دستی به یاری در این دارِ غم
فقط مانده سرمای ظلم و ستم
نه فریاد رسی هست ونه شوروحال
فقط بغض...
«آب را شستم از غبار، وضو ساختم
خاک بانگ زد که تیمم خطا نیست»
من از تبارِ بذرهای صبورم
که در سکوتِ شبانه،
به سمت نورِ نگاهت
قد می‌کشند.
دلِ ما را غم عشقت به فنا داده، بیا
سهمِ جانم شده آتش، تو شفا داده، بیا
شده این سینه پر از آهِ جگرسوزِ نهان
نَفَسم رنگِ فِراقِ تو، عزا داده، بیا
شبِ تنهایی من بی‌تو فقط گریه شده
ماه هم از غمِ تو پشتِ سَما داده، بیا
بی‌تو افتاده‌ام...
آرام گرفتم که به آن چشم بی‌قرارت برسم
دل دادم و جان دادم، ای عشق! که روزی به کنارت برسم
در آتش شوقت همه شب سوختم، ای ماه من
تا شاید از این شعله به شمع شبِ زارت برسم
هر لحظه گذشتم ز خودم تا که به کوی تو رسم...
در این دوران بلا خیزد میان جنگ ادیان‌ها
کُند آیا مسیحایی ز سر او ذبح ایمان‌ها؟
نهان در سایه‌ی محراب، خون‌آلود شد آیینه
که از تزویر می‌خندد به روی زخم انسان‌ها
خدا را در میان سیم و زر گم کرده‌اند انگار
که می‌بارد شبی خون، روز دیگر زر ز طوفان‌ها...
با من نبودی
و سال‌ها
بودنت را با خود دیدم،
در چینِ هر آینه،
در خوابِ هر پنجره،
در سکوتی که
شبیه لبخندت نمی‌شکست...