متن حسن سهرابی
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات حسن سهرابی
آنقدر دیر آمدی، دل خسته شد
خاطرم در خاطرت وابسته شد
با غبار چشم من بازی مکن
چشم من از شوق دیدن بسته شد
سیلاب چشمانم چه‌ها با دل نکرد
جز زخم هجران مرهمی حاصل نکرد
نمی‌دانم
باد چرا رویاهایم را ربود
و دست در دستشان رفت
تا دوردست‌های ناپیدا...
شاید همان‌جا
خانه‌ی پنهان رویاهای من بود
و من هرگز نفهمیدم.
در کوچه‌های تهیِ شهر
آوازم را گم کردم
چراغ‌ها خاموش شدند
و هیچ‌کس نامم را صدا نزد.
هرچه کشیدم از زمان بود و دوری
و...
سکوت بلند ترین فریادی است
که واژه ها از آن جا مانده اند...!
هیچ‌کس نیست...
اما جرقه‌ای کوچک
کافی‌ست
تا دوباره
صبح بیاید
ما مانده‌ایم
با زخم و غربت
با خستگیِ بی‌پایان
اما هنوز
در نفس‌های آخر
آغوشی از بودن هست
هیچ دستی
بر شانه‌ی خسته‌ی ما نمی‌نشیند
و امید
چون پرنده‌ای زخمی
در باد گم شده است
با این همه
هنوز در چشم‌ها
جرقه‌ای مانده
که نامش زندگی‌ست...شاید!
می‌ترسم از آن روز که در کوی تو ای یار
دیوانه شود، مست شود دیده ز دیدار
عاقبت پرچم عدل از دل این خاک برآید
بشکند تیشهٔ ظالم رگ تاریخ سیاه
شبم تاریک و بی‌فریاد مانده
دلم در غربتت بیداد مانده
برای خنده هایت آرزوها
به چشم خیس من بر باد مانده
به نام تو آغاز شد، صد دفتر شعر.
در سکوت نگاهت، تمام سطرها گم شدند.
دست در دست واژه‌ها، به دیدنت می‌آیم
و سطرها را با تو به تماشا خواهم نشست.
در تیرِ نگاهت همه عالم به تلاطم افتاد
آتش زِ دلت شعله‌ور افکند به دل، صبرم را
گر چه رفتی از برم در خون من جاری شدی
چون نفس ،همسایهٔ دیوارِ تنگِ سینه ام
سخن، تاج‌بخش است و تختِ سپهر
فردوسی برافراشت با داد، مهر
تو بی‌خِردی، بی‌هنر، بی‌نشان
جهان زنده از اوست تا جاودان
ویران شده این دل، بگو ای یار کجایی
بیگانه ز خویشم، چو به من باز نیایی
آرامشم در چشم تو خانه گزیده است بیا
چون رود در آغوش دریا رسیده است بیا
بی‌تو دل از این شهر غم‌بار خسته شد
جانم به هوای تو پرواز گزیده است بیا
دست به دست باد دادم
که بیاورد نسیمت را،
در زمانهٔ سکونِ لحظه‌های پرالتهاب
ابرهای خسته رفتند
ماه اما برنگشت
شب فرو ریخت
و ستاره‌ها نامت را زمزمه کردند
بی‌آنکه تو باشی...
سپیده که سر زد،
کوچه‌ها از عطر تو خالی بودند
و من، در ازدحام روز
هنوز با باد سخن می‌گفتم...
بی‌تو،
من برکه‌ای سردم
که سکوت بر سطحش
برگ‌های زرد را نقاشی کرده است.