هر دانه گر به باورِ امید جان دهد روزی رسد که شاخه به بستان نشان دهد در خاکِ تیره گرچه خموش است و بیصدا اما چراغِ شوق، به دل نورِ جان دهد از ذرهذرهی هوسِ سبز گشتنش بنگر چگونه حوصله بر آسمان دهد آری، اگر امید درونش چو نور است...
