متن نور امید

★彡 ـבختر مثل ماـہ בر اوج باش
قـבر الماس وجودت را بدان
بگذار בر حسرت نور وجوבت باشنـב
هر گاـہ بـہ ماـہ خیرـہ مے شوב بگویـב
ماه در شب پر نور است و الماس من
روز و شب در حال درخشش است ..

★彡 ـבختر مثل ماـہ בر اوج باش
قـבر الماس وجودت را بدان
بگذار בر حسرت نور وجوבت باشنـב
هر گاـہ بـہ ماـہ خیرـہ مے شوב بگویـב
ماه در شب پر نور است و الماس من
روز و شب در حال درخشش است ..

بهار تویی، ای همه هستی و جانم
به شانه‌ات تکیه زنم، سبز بمانم
ز عطر نفس‌های تو راهم شکوفاست
در سایه‌ات آرام، ز غم‌ها برهانم
با نور نگاهت شب تارم شود روشن
چون ماه فروزان به رهت ره بسپارم
دستان تو مأوای دل خسته‌ی من شد
در آغوشت ای یار،...

در دنیا هر قطعه چون انسانی است
که در کار خود، مشغول جهانی است
مقاومت، چون دل استوار در برابر باد
که می‌جنگد و تسلیم نمی‌شود در آن خراب
خازن، چون دل پر از مهر و سخاوت است
که در لحظات نیاز، مهر خود را می‌بازد
آی‌سی، چو مغز پر...

                    آتش، نامِ دیگرِ توست

چهارشنبه‌ای که آخرین سطرِ سال را ورق می‌زند،
با آتش،
با نور،
با جادویی که از دلِ خاکسترها زاده می‌شود.

من امشب از روی تمام دلتنگی‌ها می‌پرم،
می‌سپارمشان به زبانه‌های شعله،
تا دیگر هیچ غمی، شبیه دوده بر دلم ننشیند.

صدای قاشق‌زنیِ دخترکانِ عاشق،
در کوچه‌ها...

تو هستی، ای جانِ جان، ای که در هر نفسم
نورِ عشقت جاری است، همچو مهری در قسـم

تو که باشی، غم نماند، دل نگیرد زین جهان
چونکه از لطف حضورت، گل کند صبحی جوان

چون تو هستی، من نترسم از شکست و از زوال
سایه‌ات آرامشی شد در هجوم...

عزیزم، اگر اشکی به چشمت نشست
از شیرینی پایانِ راهی که جست
راهی که با درد و سختی به پیش رفتی
اما در نهایت به نور دلخواه رسیدی

تو جنگیدی، در برابر زمان و شب
و اکنون گلی شکوفا در دل خاک خشک
اشکت به بهار دل اشاره دارد
که...

خورشید دوباره با نوید آمده است
از پنجره ی ابر سپید آمده است

برخیز ببین دوباره از مشرق عشق
یک صبح پر از نور امید آمده است

عاقبت روزی اگر قاضی این شهر شوم
جای اعدام به هر زندانی،
چند هزار اصله صنوبر بدهم
تا بکارند در این شهر غبار آلوده
تا بکارند در این دشت و دمن
تا که سرسبز شود روح زمین
تا بشوید دل این قوم حزین
تا که عاشق به بلندای صنوبر نگرد...

دختر شهریور!
گندم موی ترا
مهر دستان طلای خورشید
چه فریبا
زیبا
دانه دانه
رج رج
چه شکیبا
بافته...

آن خدای باور
اولین و آخر
شعر این مزرعه را
به لطافت
با عشق
همچو دیبا تافته...

غزل صورتی یاد محبتهایش
همچو گوشواره
به قلب و جانم
نغمه خوان،
آویز است......

با یک سبد شعر آمدم،باشور، این بار
ماندم چگونه ازتو بنویسم پرستار
ازتو که همواره صبوری و شکیبی
سرشار از آیینه ای، پاک و نجیبی
ازتو که پای صحبتت، وقتی نشستم
واژه برای تو کم آوردم شکستم

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

عیسا دمی...

تو نور امید زندگی من در تاریکی‌ها، جرقه‌ی امیدم و معنای واقعی زندگی‌ام هستی. تولدت مبارک، عزیزترینم.