متن نور امید

عاقبت روزی اگر قاضی این شهر شوم
جای اعدام به هر زندانی،
چند هزار اصله صنوبر بدهم
تا بکارند در این شهر غبار آلوده
تا بکارند در این دشت و دمن
تا که سرسبز شود روح زمین
تا بشوید دل این قوم حزین
تا که عاشق به بلندای صنوبر نگرد...

دختر شهریور!
گندم موی ترا
مهر دستان طلای خورشید
چه فریبا
زیبا
دانه دانه
رج رج
چه شکیبا
بافته...

آن خدای باور
اولین و آخر
شعر این مزرعه را
به لطافت
با عشق
همچو دیبا تافته...

غزل صورتی یاد محبتهایش
همچو گوشواره
به قلب و جانم
نغمه خوان،
آویز است......

با یک سبد شعر آمدم،باشور، این بار
ماندم چگونه ازتو بنویسم پرستار
ازتو که همواره صبوری و شکیبی
سرشار از آیینه ای، پاک و نجیبی
ازتو که پای صحبتت، وقتی نشستم
واژه برای تو کم آوردم شکستم

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

عیسا دمی...

تو نور امید زندگی من در تاریکی‌ها، جرقه‌ی امیدم و معنای واقعی زندگی‌ام هستی. تولدت مبارک، عزیزترینم.