متن رشد معنوی

هر دانه گر به باورِ امید جان دهد
روزی رسد که شاخه به بستان نشان دهد
در خاکِ تیره گرچه خموش است و بی‌صدا
اما چراغِ شوق، به دل نورِ جان دهد
از ذره‌ذره‌ی هوسِ سبز گشتنش
بنگر چگونه حوصله بر آسمان دهد
آری، اگر امید درونش چو نور است...

از صفای اصلِ نیکو، پای می‌گیرد نهال؛
بی وجودِ بذرِ خالص، هست، سرسبزی، محال.

بیتی از مثنوی تعلیمی

بیایم یکم عقب تر دوباره روز تولدت ، کارت بابات دستت بود و رفته بودی بیرون خرید قرار بود کلی چیز بخری که فقط یبار ازشون استفاده کنی ، چقدر باهات حرف زدم تا متوجه بشی که کارت اشتباهه و اسراف نکنی ، یادمه اولاش اصلا به پوشش اهمیت نمیدادی...