متن عبدالحمید شریفی

🔹🔷💠
🔷
💠
روزی زمستانی بود. زیر درخت بلوطی نشستم و به تنه آن تکیه دادم. 
درخت، داستان خویش را به نجوا گفت:

«دانه‌ای بلوطی بودم، بر بلندترین شاخه درخت مادرم. روز مقدر، با تندبادی فرو افتادم و به شیاری درغلتیدم. 
روح زمین، در من جنبشی افکند و رستن آغاز...

به روزگار ما
به جرم ناسپاسی انسان و گناه آلودن خاک و آب و هوا، خورشید بی‌رحمانه تابید و آسمان از باریدن دریغ ورزید
چون بر قلل کوهستان‌ها برف نشاطی ننشست و بر دشت‌ها بارانی به سزا نبارید
آرام آرام رودها از تاب و توان افتادند و تالاب‌ها و دریاچه‌ها...

🔹🔷💠💠
🔷
💠
💠

روزی خاکستری از زمستان بود
و آسمان و زمین سرب اندود به نظر می رسید
از ورای شاخه های درختی خشک ، که زندگی را وداع کرده بود
تیره ابری با نور زرد غروب ، چشم اندازی حزن انگیز پدید آورده بود و فضا را از...