سه شنبه , ۱۳ آذر ۱۴۰۳
ای گلِ من!غروبِ چشمانت؛بهارِ قلبم را خشکاند. شقایق‌های احساسم در غمِ نبودنتبر دل خود داغ زدند.و کبوتران امیدبالهایشان را، چیدندو در عزای توبا پرواز وداع گفتند!!...
همچنان جای تو هر روز خالی و خالی تر میشه و در روز مادر غم نبودنت ویرانم می کندکاش بودی و این روز قشنگ را جشن می گرفتیم...
