متن پویان گیلانی

بیا، بیا خانه‌ام را خراب کن،
دلم را نه.
همدل بِه‌از همخانه است.

بگذار بگویند و بگویند و بگویند
بگذار ببُرند و بدوزند و بپوشند
تو بخند، گوش بده، خیره بمان، هیچ مگو!

به داد مخلوقاتی در این جهان برس
که توان تشکر از تو را ندارند...