شعر عاشقانه غمگین

میدانی که دیگر توان بی تو بودن را ندارم
آیا آنانی که خبرهایم را پنهانی برایت می آورند و قاصد احوال من میشوند
این را هم گفته اند که دارم زجر میکشم
هر لحظه هرکجا در هر مجلسی
اسمت درون وجودم مواج میزند
همچون موجی که توجه بیننده را به...

🍃🌸🍃

@bzahakimi

در آشوبِ دلم، شوری به پا شد

که سهمِ سینه‌ام، درد و، بلا شد

دگر، قصّه، نمی‌خواهم ببافم

از احساسی؛ که از سینه، جدا شد

🍃🌸🍃

@bzahakimi

نخواندی هرگز این دل‌واژه‌ها را

سخن‌های پر از: مهر و، وفا را

وَ حالا، حسّ من، آشفته گشته

نمی‌خواهم دگر، عشق و، صفا را

پروایِ آتش از تبِ عشقت ندارم
پروانه ام؛ چیزی جز این عادت ندارم
گفتی برو از پیشِ من راحت ندارم
گفتم به جز وصلِ تو من حاجت ندارم

بیا، بیا خانه‌ام را خراب کن،
دلم را نه.
همدل بِه‌از همخانه است.

مثلِ یک شعرِ طرب انگیزی
نغمه و شور به هر جا ریزی
از نگاهِ غزلت گَر که بخواهم گفتن
یک تنه لشکریِ غاصبی چون چنگیزی
و همان مصرعِ بی قافیه ای هستم من
که تو باید به تمامِ بدنش آمیزی

دلتنگی نشسته کنجِ حوضِ خاطراتِ من،

به رنگِ ماهیِ غمگین، به عمقِ باورم، چه مَن.

نهفته در سکوتِ شب، صدایِ پایِ رفتن‌ها،

همان ترانه تلخی که می‌خواند در سَرَم، چه مَن.

کجایِ غصه پنهانی، تو ای دلتنگیِ دیرین؟

که هر دم می‌شکوفی باز، به شکلِ اشکِ شبنم، چه مَن.

درونِ...

برساحل نوشتیم: عشق
موج آمد
عشق را برد.

از گلی که نچیده ام
عطری به سرانگشتم نیست
خاری در دل است!

پشت نگاه زیبایت
دنیای بزرگی ست
که سال های سال دلتنگی ام را
در آنجا گذاشته ام ...

من ان خالی دریایم نهنگ فهم را بفرست
که از جهل ام گریزانم کتاب نو مرا بفرست
من ان لنج پر از پرسش کنار کرخه ای پر شک
تو بی پاسخ ،منش زندیق، ز ایمانت مرا بفرست
اگر ملای روم ام من ،چه هستم فارغی از شمس
برای تارک قلبم...

در دلم بوران نشست و قاصدک بی آرزو شد
در نگاهم ابرِ سَرکِش؛ گونه هایم را وضو شد

من چه سازم در فراقت، با تمامِ لحظه‌ها؟

پرکشید از شوق رویت، دل، زِ بامِ لحظه‌ها!

تو از بهانه یِ غربت
من از ترانه یِ محنت
اگر که جذر بگیریم؛
پیامدش شود عزلت.

شب است‌و، بی‌قراری، سهم دل شد

دوباره، انتظاری، سهم دل شد

ستاره، در ستاره، چشمکِ مهر

و حسّ بی‌شماری، سهم دل شد

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

میانِ مرگی ، به نامِ دلتنگی ، نفس می کشم.

آنکه همیشه از من و از عشق میسرود
این بار پشت جمله اش اما گذاشته..!!!

اشک‌های من
شفابخش است
شفابخش بود
که آیینه‌ی لال
شروع به حرف زدن نمود
شفابخش بود
که دیوار
اعتیاد به تَرَک‌هایش را
ترک کرد
شفابخش بود
که گلدانِ عقیم
فرزندانِ پژمرده به دنیا آورد
شفابخش بود
که پنجره
که منظره
به جنونِ باران رسید!...

ساعتِ صفر است؛
می‌دانم؛
که می‌دانی:
التهابِ درد،
در سینه،
گران‌جان‌ست!

مو به مو،
احساسِ دل را،
بازمی‌گویم:
بی تو دنیای درونِ من،
پریشان‌ست!

گاهی
بغضِ لحظه‌های تنهایی
حسّ ناپیدای انسان را
به منتهای جنون می‌کشاند...

بستری کو تا دلم، احساسِ زیبایی کند
هر دم از: حسّ ترِ آرامشِ سرریزِ مِهر؟!

بهار باشـב و باراט
تو نباشے
بهار بـہ چـہ کار ایـב..

خودت را هم هلاک کنی
دیگر نامه‌ای برایت نمی‌نویسم!
بجز تو،
دو عاشق دیگری دارم،
دو خانه‌ای دیگر و
دو پنجره‌ای دیگر و
دو درد و بلای جان‌جانی!
که هیچگاه مرا تنها نمی‌گذارند،
هیچگاه از کنارم دور نمی‌شوند،
شعر و تنهایی...