شعر عاشقانه غمگین

در کوچه‌ی بی‌پایانِ شب
صدای قدم‌هایت
مثل بارانِ گمشده
بر شانه‌های خسته‌ام نمی‌بارد...

ماه،
چون چراغی خاموش
به یاد تو می‌لرزد
و من،
در سکوتِ بی‌پناهی
به سایه‌ی خالیِ دست‌هایت
پناه می‌برم...

"بی زمزم نگاه"


بی زمزمِ نگاهِ تو ای یار چه کنم؟ 
بی نورِ دعا، بی بهار چه کنم؟ 

چشمم به ستاره‌ست، ولی بی تو شبم 
در خوابِ بدونِ قرار چه کنم؟ 

هر لحظه به یادِ تو نفس می‌کشم 
بی عطرِ حضورِ تو، ای یار چه کنم؟

دوستت دارم،
اما نگفتم؛
زبانم توانِ شکستنِ جهانی را نداشت
که میانِ پلک‌های تو
و خاطره‌ی گمشده‌ام
نفس می‌کشید

دوستت داشتم،
نه با واژه،
با نگاهِ طولانی به لیوانِ نیمه‌خالیِ آب،
با بستنِ آرامِ در
تا خوابَت نلرزد

دوستت داشتم
در ساعت‌هایی که نمی‌آمدی
و من
آمدنت را
از چینِ...

در انتظار نسیم‌ قدم‌هایت
چشم‌ها نشسته
در انحصار جاده
و لحظه‌ها ورق می‌زنند
حسرت هوای حضور‌ت را
بر قامت نگاهی
که سایه‌های سکوت
بر سر ثانیه‌ها
آوار می‌شوند

از هجرِ تو هر روز، به تکرار بمیرم
روزی نه که یک بار؛ که صد بار بمیرم

وقتی نتوانم بِنِشینم به برِ تو
با قلبِ پُر از شورشِ بسیار بمیرم

دلتنگ توام خط بزن این فاصله هارا
دنبال تو گشتم همه ی قافله هارا

زخمی که به دل دارم از این فاصله قدری ست
کز یاد بِبُردم همه ی آبله هارا

ازچلچله ها بسکه سراغ تو گرفتم
مجنون تو کردم همه ی چلچله هارا

با سلسله ی موی تو شاعر...

بگذار چشمِ پنجره 
به نصف‌النهارِ آفتاب گشوده شود 
در این قرنِ تاریک، 
تا این‌بار 
شهابی که می‌گذرد، 
نامِ تو را بخواند. 

دلتنگتم، چنانکه
فقط این غروب از عمرم باقی مانده باشد و
من نتوانم ببینمت.
دوستت دارم، چنانکه
آن اندازه از جانم مانده باشد،
که فقط عشق تو را دریابد.

سوختم در آتشِ عشقت ولی

خاکسترم را دیدی و

بَر حالِ من خندیدی و

بر سوختنِ من بیشتر...

تو از رازی که بر لب می رساند جان چه میدانی

تو ازاین های وُ هوی خفته درحرمان چه میدانی

پر از فریادم اما... با سکوتی تلخ درگیرم

تو از دوری وُدردوُحسرت وُهجران چه میدانی

مرادرساحلی آرام میبینی وُمحوَم میشوی اما

تو از دلتنگیِ این موجِ سرگردان چه میدانی

فرو...

مـבاב عشق בر בستان
کشم نقش تو را اے جان
بـہ برگ کاغذ این בل
رخ زیباے تو مهمان
اگر چـہ نیستے پیشم
ومن בرگیر این هجران
ولے نقش رخت حک شـב
بـہ این בل تا ابـב قربان

خانه را آب و جارو کن،
هر روز کبوتر خیالاتم -
نماز آمدن را می‌خواند!





شاعر: ریبوار فایق
مترجم: زانا کوردستانی

به دیدار تو مشتاقم
شبیه شمع و پروانه
گل گلدان دل هستی
زتو آباد کاشانه
حریصم من به دیدارت
بده وعده تو جانانه
قسم بر حرمت عشقم
نباشی کنج ویرانه
بود جایم شبیه جغد
واین آغاز و پایانه

این شعر فقط نگاهتو کم داره
لای نفسش غصه و ماتم داره
از بس که تو رو توو واژه ها گُم کرده
تا خِرخِره ماجرای مبهم داره

من که هر چی توو دلم بود گفتم
شوق این صداقت و حرووم نکن
من تو رو توو آرزوهام دیدم
من و شرمنده ی آرزوم نکن💔

آغوش اجبارے...



بـہ اجبار هܩ شـבہ یاבے ز ما ڪن.
من בیوانـہ را عشقܩ صـבا ڪن.
بـہ اجبار هم شـבہ ڪنج خیالت.
براے لحظـہ اے آغوش وا ڪن.

در مدارت گشتم و از،من شدی هی دورتر
من غرورم راشکستم تو شدی مغرورتر

باهمه اهل مدارا ، با من اما بی وفا
در فراسوی نگاهم هی شدی مستورتر

یا نمک دور از،نمکدان یا نمکدان بی نمک.
لحظه ها یا بی نمک شد یا زحدش شورتر

من در این ماهور...

ای کاش می شد سایه ی روی سرم باشی
درتنگنای زندگی مان در برم باشی

وقتی که دارم عاشقانه شعر می گویم
الهام شعرم، محتوای دفترم باشی

حالا که ایام جوانی رفته از دستم
مانند یک رؤیا کنارم، دلبرم باشی

تلخ است بی تو لحظه ها درموج تنهایی
پرواز کن...

وقتی که میفهمی دلم از آسمون سیره
یا پشت لبخندی چرا پهلو نمی گیره؟

وقتی میوون غصه ها درگیر احساسی
سخته که دنیای پراز دردامو بشناسی

هرجا که اشکامو کنار میز می چینم
با توو سری های تبم عکساتو می بینم

با رفتنت تاول زده قدقامتِ ساعت
لبریزه لبریزه تموم...

این جهان
تلخ تر
از قهوه‌ی ترک
تو
به آواز دلت
شیرین کن

دلتنگ توام خط بزن این فاصله هارا
دنبال تو گشتم همه ی قافله هارا

زخمی که به دل دارم از این فاصله قدری ست
کز یاد ببردم همه ی آبله هارا

ازچلچله ها بسکه سراغ تو گرفتم
مجنون تو کردم همه ی چلچله هارا

با سلسله ی موی تو شاعر...

در غیاب تارهای بی کوک و کمان ،
غصه می سوزد مرا
کوچه میخواند تو را
باغبان از کوچه باغات رفته ست!
آسمان بی حوصله ،
حجم هوا ابری شده
ناودان دلتنگ شرشر ست!
دل هوای یار دیرین کرده و
چتر هوای خیس شدن!
بیا و باران را گو
که...

چشم به راهی،
همان دردی ست که آدمی را
سمت دیوانگی می کشاند!
اندوهم بزرگتر از آنست که اشک هایم
توان التیامش را داشته باشند!
بیا ای که نسیمت خوشبو
قلمرویت دلکش
و منی که فراوان به تو دل داده ام...

یکی را دوست دارم...
نه در سطحی که واژه‌ ها تابِ گفتنش را داشته باشند،
که در ژرفای جان،
آنجا که عطشِ دیدارش،
با هیچ بارانی فرو نمی‌نشیند...

یکی را دوست دارم،
نه به نازِ نگاه و نرمیِ کلام،
که به طغیانِ تمنّا،
که از ریشه‌های روحم سر برمی‌کشد
و...