شنبه , ۳ آذر ۱۴۰۳
تا خنده بر بساط فریب جهان کنمچون صبح، یک دهن لب خندانم آرزوست...
گر گلوگیر نمیشد غمِ نان ، مردم راهمهی روی زمین یک لبِ خندان میشد...
لب خندان تو برق چشمان توبرده قرار از دل عاشق زارمبا من بی نوا بیش از اینم جفا دگر مکن یارم...