متن آسمان تهران

آسمانِ تهران
برای پنجره‌ها
بیش از حد
کسل‌کننده است
همین است که هر صبح
پرده را نمی‌کشند
و با چشمانی باز
ادامه‌ی خوابِ آفتاب و باران را می‌بینند...

دیگر از بادی که موهایم را تکه تکه کرد
نمی ترسم
و از خدایی که بچه ها را
بین هفته تقسیم ...
ازمارمولک های بازیگوش
و مردهای تیره
در کوچه های بن بست
نمی ترسم...
از کوتوله های گستاخ فیلم ها
و تنهایی های بی محابا
و زنگ های غریب...