این مه غلیظی که آن سوی آب ها به خانه ات رسیده است تمام اسپندهای تهران بود که دیروز برای سلامتی ات دود کردم
پیش رویم شعله های سرکش است تا سیاوش وار از آن بگذرم رقص من اسپند روی آتش است!
خفاش های معدوم وقتی غذای لذیذ آدما ها می شود و گورکن های سرخ شده زینت مجالس مهمانی شان و سگ های سفید سفره ی شام عیدشان را تزیین می کند کورنا که سهل است صدتا درد بی درمان خواهند گرفت! کسی گفت چشم خورده اند باید این بار ما...
همه آمدند و از شخصیت ماه تولدشان دلبری کردند و تمام شد... اما نوبتی هم باشد نوبت ته تغاری های خداوند،اسفندی های عزیز است... چه بگویم برایت از شخصیت های اسفند مهربان،مهربان،مهربان.... هر چقدر بگویم مهربان کم است دلشان خیلی نازک است سرِ همین دل نازکی شان خیلی زود رنج...
میگذارمَت روى چشمانم و این شهر را با تو قدم میزنم مجبورشان میکنم تا براىِ دوست داشتنمان اسپند دود کنند! کور شود چشمِ حسودان… لال شود زبانِ بدخواهان…
