ای که از لطف ظهورت جهان جان میگیرد بیتو این دهر، زِ رنجِ زمان میمیرد در غمِ هجرِ تو، ای مونس دلهای حزین هر نفس، سینه زِ داغِ نهان میگیرد گر نسیمِ سحرت بر دلِ ما بگذارد خارِ این باغ، گلِ ارغوان میگیرد روزی آید جهان زِ عدل تو شود...
