متن حجت اله حبیبی

کاش ، عصر جمعه تو بودی ، تا غروب، اینقدر دلگیر نباشد . حجت اله حبیبی

اگر از خاک نبودیم ، این همه شیشه خُرده نداشتیم . حجت اله حبیبی

کاش، هوا ابری بشه ، تا آسمون، تنها نشه . حجت اله حبیبی

وقتی ، دلت گرفت ، با گلدان خالی درد دل کن ، اما سراغ کسی نرو . حجت اله حبیبی

وقتی رفتی گرم بود و از چشمانم عرق می ریخت ، باور نمی کردم رفتنت چشمم را به هم ریزد . حجت اله حبیبی

کاش از خویش می بریدم ، به تو می پیوستم ، تا تنها ، در اْفق گام بر نداری . حجت اله حبیبی

رَفتنِ خورشید را ، باور مکن ، من هنوزم چشم به راه جاده ام . حجت اله حبیبی

در آن حصارِ غمزده ی شب ، گریستم، وقتی ، غروب ، رفتی و در مِِه ،گم شدی . حجت اله حبیبی

وقت رفتن، بر سنگی نشستی و من سنگ شدم ، شاید روزی ، رفته ای ، بر من تکیه دهد . حجت اله حبیبی

دیریست ، می اندیشم به آخرین صفحه ی کتاب کوچ ، که خزان ، چقدر بی رحم است . حجت اله حبیبی

سکوتِ صبورِ رفتنت ، شکست ، ومن ، های های بر این شکست گریستم . حجت اله حبیبی

رَفتنِ بعضی ها ، هوا را نفس گیر می کند ، تا اَبر بر چشمان منتظر بنشیند ! حجت اله حبیبی

تو رفتی ، در هر قدم ، نفسم تنگ تر و تنگ تر می شد ، تا از خویش به تنگ آمدم ، تو را ندیدم . حجت اله حبیبی

کابوس رفتنت ، خواب را از چشم نرگس ربوده ، بدین خاطر همیشه بیدار است . حجت اله حبیبی

با رفتنت ، گنجشک ها از شاخه پریدند ، و هیچ یاکریمی در این خانه نخواند ، رفتن تو ، نبض زندگی ام را به هم ریخت . حجت اله حبیبی

وقتی رفتی ، مُردم ، امّا متحرّکم ، تا شاید روزی در جایی بیابمت . حجت اله حبیبی

شاعران روز و شب از حسن و جمال تو بگویند
کاش، یک لحظه بیایی، ز نزدیک ببینیم
حجت اله حبیبی

کاش، روزی خودمو بیابم تا تو را گم نکنم . حجت اله حبیبی

کاش میشد کنارم باشی ، نه از روی دیوار ، بِهِم زُل بزنی . حجت اله حبیبی

کاش ، آدمی ، دَمی ، دور می شد تا قدر آدمی را بدانم. حجت اله حبیبی

کاش، چشمت برق داشت ، تا در تاریکی زانوهایم را بغل نکنم. حجت اله حبیبی

ای کاش ، کُت و شلوارت ، خاک نمی خورد،
اُتو می خورد ! حجت اله حبیبی

کاش ، تلفن زنگ می خورد : دوست دارم ، بوق ، بوق ، بوق. حجت اله حبیبی

هوا سرد است ، کجایی ؟ کاش ، برگردی، شال و کلاه ، جا مانده است. حجت اله حبیبی